O15. A cidadanía toma a palabra

4
A Coruña que NON queremos
Dúas malas noticias sacudiron
en días consecutivos a cidade da Coruña
en maio de 2011. Primeiro, unha
derrota en Riazor na última xornada
enviaba ao Dépor a Segunda División,
categoría que non pisara nos vinte
anos anteriores. Ocorreu en sábado.
En domingo, as desgrazas continuaron
—aínda que neste caso o punto de
partida era xa bastante malo— e o PP
que lideraba Carlos Negreira gañaba as
eleccións municipais ao tempo que un
amplo grupo de persoas seguían acampadas
no Obelisco en sinal de protesta
contra as políticas dirixidas polas elites
económicas. Seguramente, malia a non
presentarse, elas foron as triunfadoras
daquela fin de semana. Cambiaba co
15M a percepción política por completo
e comezaba outro ciclo, no que curiosamente
o PP lograba máis poder que
nunca pero a decadencia do modelo político
do estado español —dentro dunha
crise global— convertíase no epicentro
do debate. O mandato de Negreira non
fuxiu deste escenario. Mesmo lle foi fiel
na súa peor versión.
∑ Negreira mantivo a alianza
de lustros do goberno
local da Coruña co 1% máis
poderoso da cidade.
Catro anos
de dispendio
e escándalos
O mandato de Carlos Negreira e o PP á
fronte do Concello da Coruña vén marcado
polos picos máis altos de desemprego e
pobreza da cidade nos últimos tempos, por
casos de corrupción como Pokémon ou
Zeta, por obras de alto custo sen contar coa
cidadanía e pola inacción de María Pita á
hora de xestionar a emerxencia social.
Texto Alejandro Pazos · Ilustración Oskinha.es
Establecendo de entrada unha alianza
clara con ese 1% que levaba décadas dominando
a cidade en beneficio propio
—co aval das siglas do PSOE e mesmo
outras— o PP estreaba mando no pazo
de María Pita con grandes promesas e
boas palabras. O primeiro que fixeron
ao chegar ao despacho foi tiralas ao
lixo. E comezou así un mandato no que
a política local amosou escaso peso e
nula independencia para, dentro das
súas posibilidades, facerse cun oco propio
no sentir popular. E nas súas necesidades.
Alcanzou cifras de triste récord o
desemprego —na actualidade por riba
das 22.000 persoas—, a desigualdade,
os índices de pobreza —47.000 persoas
en risco de exclusión social—, a precariedade
laboral, a pobreza enerxética
ou os desafiuzamentos —máis de dous
ao día— nunha urbe con 19.000 pisos
baleiros na que nos últimos lustros
foron especialmente visibles a burbulla
inmobiliaria e os excesos da banca.
A crise económica golpeou A Coruña
con forza durante todo o mandato de
Carlos Negreira, que mirou para outro
lado, chegando incluso a non solicitar
da UE fondos para combater o desemprego
feminino —que supera o 50%—
ou deixando sen executar millóns de
euros en promoción do traballo ou políticas
sociais. Tampouco se lle viu nunca
apoiando as mobilizacións contra a
perda de servizos públicos. Si actuou
contundentemente para enviar persoal
do Concello a botar xente das súas casas,
o que non sempre lle saíu ben. Porque
a cidadanía ía por un camiño. O seu
goberno local, por outro.
Problemáticas eternas da cidade
seguiron aí, sen que o Concello fixese
nada para satisfacer vellas demandas,
como a fin dos asentamentos precarios,
que nunca foi prioridade para Negreira.
Tampouco o medio ambiente nin a
mobilidade. Os puntos de vertedura á
Ría do Burgo, cuxa contaminación escandalizou
a unha delegación do Parlamento
Europeo, non se tocaron. A
participación popular non existe. Ao
contrario, intentouse silenciar á cidadanía
máis activa creando tecido social
subvencionado con cartos públicos, as
coñecidas como “asociacións de veciños
e comerciantes” afíns ao goberno
local que xurdiron pola cidade para
contrarrestar o asociacionismo tradicional
e independente. Nas rúas seguiron
as denominacións franquistas.
Diñeiro de todos usouse para torturar
animais. Alimentouse a instalación de
grandes centros comerciais ás portas
da cidade mentres se afunde o pequeno
comercio.
A aposta de Negreira non foi polas
políticas sociais, pola creación de riqueza,
polo reparto xusto ou polos
coidados daqueles máis prexudicados
pola crise económica. Polo contrario,
grandes e moi caras obras de máis que
dubidosa rendibilidade, un escaparate
para foráneos de paso e eventos caros
e elitistas foron as súas prioridades,
completamente alleas aos tempos que
se estaban a vivir. Soterrar vinte millóns
de euros nas obras da Mariña-Parrote
converteuse na acción de goberno
estelar malia ás protestas e á evidencia
—alén de que ninguén estea en contra
de facer a cidade máis cómoda e mesmo
agradable— de que os problemas
dos coruñeses e das coruñesas eran
outros. Que tampouco se resolven con
anuncios electoralistas de última hora
no máis puro estilo da vella política. A
superada. A que aparece nas enquisas
entre os primeiros postos das preocupacións
da xente.
∑ Durante o mandato do
PP en María Pita alcanzáronse
as máis altas cotas
de desemprego, desafiuzamentos
ou pobreza.
∑ Máis da metade do Goberno
está a ser investigado
pola Pokémon, co tenente
de alcalde imputado
e grandes sospeitas sobre o
rexedor
A Coruña deu razóns para esa desconfianza
durante o mandato de Negreira,
que sen dúbida será lembrado como o
dos escándalos de corrupción, que alcanzaron
un volume case inédito, só
comparable ao que provocou o adeus
de Francisco Vázquez. Pero nesa norma
o PP local tampouco se afastou
unha coma da norma do seu partido
por todo o territorio estatal. Na era da
Gürtel e de Bárcenas, o Partido Popular
da Coruña puxo da súa parte a operación
Zeta —que chega ata as súas altas
esferas na cidade, moi preto de Negreira—
e, sobre todo, a Pokémon —e a súa
derivada, a Pikachu—, que inzou de imputacións
o equipo do aínda rexedor. O
seu home forte, o tenente de alcalde Julio
Flores, sacrificado na limpeza, non
volverá presentarse. Leva meses no
cargo malia a estar imputado. Un auto
da xuíza Pilar de Lara confirma que
máis da metade da Xunta de Goberno
Local está a ser investigada por unha
trama de presunta prevaricación. A
opacidade e a corrupción como forma
de goberno. Implicado ata Negreira. Un
mandato de sombras.