afriga - Transmedia 2009

68
REPRODUCIÓN
Sala de recollida
de embrións da
UTE de Bos
Proceso de biopsia dun embrión para determinar o sexo
NO ANO 2005, O 20% DOS EMBRIÓNS DE
TODO O MUNDO PRODUCÍRONSE IN VITRO.
NO 2007, O 50% É EVIDENTE QUE É UNHA
TÉCNICA DE FUTURO
Europa representa unha porcentaxe moi pequena ( 1,3%),
e a maioría faise a partir de vacas vivas e en Italia. Se observamos
a situación de Canadá como referente inevitable,
vemos que ten unha produción grande de ovarios de matadoiro
para exportar a China, pero no mercado interno a
penas traballa a fecundación in vitro. Transferíronse menos
de 200 embrións o ano pasado, e nin un só conxelado.
En resumo, a fecundación in vitro segue a ser unha gran
promesa, e seguro que é unha desas técnicas que viñeron
para quedarse e que se vai desenvolver máis e máis. No ano
2005, o 20% dos embrións de todo o mundo producíronse
in vitro. No 2007, o 50% É evidente que é unha técnica de
futuro.
As principais vantaxes e argumentos para usala son os
seguintes:
_Aumento da produción de embrións: potencialidade de
80 crías por vaca e ano fronte a 25 da transferencia embrionaria
convencional.
_Permite traballar sen hormonas ou con doses baixas, eliminando
os efectos non desexados (importante no caso de
xatas).
_Permite traballar con vacas preñadas.
_Como técnica, ofrece máis posibilidades: a produción
en masa de matadoiro permite produción abaratada, para
programas específicos como crossbreeding, uso en vacas
problemáticas, etc.
_Permite recuperar ovarios de vacas valiosas no matadoiro
ou mortas.
_Ten infinidade de usos en investigación (fonte de células
bovinas) ou en test de fertilidade de touros.
_Merece unha atención especial a posibilidade do uso de
seme sexado, con maior facilidade e mellores resultados que
in vivo. Os resultados en transferencia embrionaria convencional
co seme sexado son malos.
Igual de importante é coñecer as limitacións e as razóns
polo que ata hoxe nin facemos fecundación in vitro nin ten
en Europa ou Canadá un impacto maior. Fundamentalmente,
porque é unha técnica difícil, complexa, que absorbe
moitísimos recursos materiais e humanos. Nos centros
que están a pleno rendemento calculan que ten o dobre de
custo por embrión producido cá técnica convencional de
superovulación e flushing.
Un dos problemas máis importantes é que, hoxe por
hoxe, hai que traballar en fresco, xa que os embrións producidos
in vitro non conxelan ben. Dependendo do país,
pode non ser un problema _se hai rabaños de miles de
receptoras que se poden sincronizar con centos de doantes_,
pero nas nosas condicións o normal é que cando tes
embrións non teñas xovencas, e cando tes receptoras non
tes embrións que xestionar. Isto consume aínda máis recursos.
Un problema engadido é que as xestacións son máis lábiles
e os animais máis delicados, habendo máis mortalidade
perinatal e a síndrome do xato xigante, que aínda que
parece darse menos que hai anos aínda persiste.
Tampouco hai que olvidar que a fecundación in vitro
implica un risco sanitario nada despreciable, ao necesitar
materiais de matadoiros e medios ou substancias de orixe
animal. Isto obriga a manter certos controis a maiores que
supoñen unha complicación extra.
Con todo este panorama, pensamos que as dificultades
da fecundación in vitro son grandes, pero tamén as oportunidades
que ofrece. Pode ser unha ferramenta máis no
noso obxectivo de producir máis e máis embrións, combinando
o seu uso coa técnica habitual e pensando sobre
todo nas xatas e en preñar antes as doantes para poder
seguir extraéndolles embrións.
Tamén hai vacas que non producen embrións, valiosas,
alérxicas aos tratamentos, etc., que poderían beneficiarse
da técnica, aínda que os datos reais non son moi alentadores,
ademais da dificultade de saber que casos se transmitirán
e cales non (non é conveniente reproducir forzadamente
liñas de vacas subfértiles).
Unha vez que se pon en marcha un laboratorio de fecundación
in vitro, é inevitable contar con embrións de
escaso valor (grupo control) que tamén teñen unha certa
demanda, e non deixa de ser un servizo máis (como aproveitamento
dun subproduto).
Como conclusión global, dicir que na UTE de Bos estamos
a traballar para, nun prazo de tempo curto, poder facer
nas ganderías división e sexaxe de embrións, orientados
a casos moi concretos (a división, en vacas que producen
poucos embrións; a sexaxe, en vacas moi produtoras).
Por outra banda, nun prazo máis longo, contemplamos
a fecundación in vitro. Xa estamos a montar o laboratorio
específico na UTE de Bos, e poderemos desenvolvela
máis ou menos en función dos avances que se produzan na
técnica a nivel mundial. De momento, o que pretendemos
é prepararnos para o futuro.
AFRIGA ANO XV - Nº 80