afriga - Transmedia 2009

66
REPRODUCIÓN
No resto dos casos, aconsello traballar do xeito habitual
e esquecerse desta opción. Para apoiar esta tese recorro
aos datos de Canadá que resumen a actividade de sexaxe
e splitting (división) de embrións desde o ano 2000. Os
últimos datos dispoñibles son do 2007: un total de 2.500
embrions foron transferidos sexados (dentro desta cantidade,
os frescos foron o dobre cós conxelados). Son cifras
importantes que se manteñen durante os últimos anos,
pero que representan o 3,5% da produción de embrións, é
dicir, que é algo que se fai pero nunha medida moi concreta.
O mesmo sucede no caso da división dos embrións. É
unha práctica en vigor , que realmente se usa, pero que só
representa o 1,5% da produción.
A UTE de Bos ofrecerá desde as súas novas instalacións servizos
de división e sexaxe de embrións
A SEXAXE DE EMBRIÓNS DEBE APLICARSE
SÓ EN GRANXAS CON RESULTADOS
ACEPTABLES EN TRANSFERENCIA
EMBRIONARIA, SÓ CON VACAS DOANTES
QUE NON PRODUZAN MACHOS DE VALOR
E QUE ADEMAIS PRODUZAN MOITOS
EMBRIÓNS, E NO CASO DE QUE ESCASEEN
AS RECEPTORAS
FECUNDACIÓN IN VITRO
A produción de embrións in vitro consiste en fecundar os
ovocitos da vaca no laboratorio e despois cultivar durante
unha semana os embrións resultantes. Os ovocitos atópanse
no interior dos folículos no ovario. Extraerémolos de
ovarios de vacas recén mortas ou de vacas vivas mediante
técnicas que describiremos máis tarde.
Trátase de reproducir no laboratorio os acontecementos
que se dan na vaca viva dentro do ovario, no oviducto e no
útero, ata lograr embrións viables de 7 ou 8 días de vida
en condicións de ser transferidos a receptoras para lograr
crías vivas.
A medida que se achega o momento da ovulacion, os
ovocitos experimentan cambios importantes, iniciándose
unha maduración que continúa xa no oviducto, ata que
están listos para ser fecundados.
O seme tamén experimenta modificacións durante a súa
viaxe polo tracto xenital, a chamada capacitación espermática,
ata topar cos ovocitos, debendo estar ambos nun ambiente
idóneo para que se dea a verdadeira fecundación: a
fusión das membranas do espermatozoide e o ovocito, que
permitirá a penetración e a unión dos núcleos e, a partir de
aí, a división celular.
Unha vez que esta se produce, o oviducto fará o cultivo
dos novos embrións, variando gradualmente as súas condicións
durante uns 5 días, ata que comezan a pasar ao
útero.
Cada unha destas fases hai que reproducila fielmente
no laboratorio, logrando as condicións de temperatura,
humidade, atmósfera (concentración de osíxeno e dióxido
de carbono), etc. correspondentes a cada fase, ademais
da composición dos medios e substancias que manteñen e
nutren os embrións. E todo isto, durante unha semana. É
unha técnica sumamente complexa.
No tocante á captación dos ovocitos:
No caso de vacas mortas, os ovarios transpórtanse en
soro atemperado rapidamente ao laboratorio, onde se extraen
os folículos presentes. Pode facerse para produción
en masa, mesturando ovocitos de diferentes vacas, ou pódense
rescatar os ovarios dunha vaca valiosa recén morta e
tratalos por separado.
No caso de vacas vivas, a técnica máis empregada é a
da Aspiración Transvaxinal Guiada por Ecografía (OPU).
Pode facerse 2 veces por semana no mesmo animal sen
superovulación. Actualmente a tendencia é facela con tratamentos
de superovulación, dado que mellora a taxa de
produción de embrións. Pode facerse en xovencas e tamén
en femias xestantes, ata os tres meses de preñez aproximadamente.
Os ovocitos aspirados dos folículos que se puncionan pasan
por tubos con medio adecuado e heparina para evitar
os coágulos. É importante manter a temperatura do local e
as condicións de aspiración. Rapidamente deben localizarse
os ovocitos e poñerse a madurar.
A etapa de maduración dura 1 día enteiro (24 horas)
nunhas condicións moi determinadas: a 38,5 ºC en atmósfera
normal, pero co CO2 controlado ao 5%.
Esta etapa dá paso á fecundación propiamente dita, que
consiste en cultivar durante unhas 20 horas nas mesmas
condicións anteriores, pero xa en presenza de espermatozoides,
co seme previamente preparado.
Despois pásase á fase de cultivo, que durará unha semana
e normalmente en atmosferas de CO2 ao 5% e osíxeno ao
5%
Os laboratorios de produción in vitro empregan diferentes
medios, polo que teñen tamén diferentes taxas de
división celular, de blastocistos, de preñeces e de problemas
durante a xestación e o parto.
Existen moitos laboratorios que teñen esta técnica ben
montada, para varias especies (para bovino tamén), con
moi bos resultados en canto a taxa de blastocistos. Pero a
maioría son destinados á investigación e non se transfiren.
Os laboratorios que si transfiren estes embrións reportan
datos que evidencian un abismo de diferencia entre producir
embrións de calidade e producir embrións capaces de
manter xestacións e rematalas con éxito.
A produción en masa facilita a viabilidade dos embrións,
mentres que a produción de vacas vivas individualmente
complica moito o proceso, encarece e reduce o resultado.
O maior espoñente de transformación en laboratorio de
ovocitos a crías vivas atopámolo en Brasil (arredor do 50% de
todos os embrións in vitro do mundo, só un 4% conxelados),
seguido de Asia (China e Xapón) e Norteamérica.
AFRIGA ANO XV - Nº 80