Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

MARIDAXE
Presentación de Teresa Seara
Afírmase que a arte é unha busca sen fin, enfebrecida e, por
veces, traumática que, grazas á pericia do artista, conduce a un ser
desde a nada ata unha presenza completa. Así, a figura reside no interior
do mármore que o escultor talla con precisión para rescatala da
súa indefinible non existencia, poñendo nova orde no caos inicial propio
dos materiais amorfos. Porén, en Atmosferas, a sabedoría instaurativa
que orienta a man do pintor (José Valentín) e da escritora (Olga
Patiño) vai un paso máis aló e devén firme desexo de transcender os
límites expresivos da palabra e do trazo. Deste xeito, a forza primixenia
onde reside a vontade para ambos os dous creadores de facer arte
maniféstase rotunda no diálogo interno que establecen entre si os gravados
e os versos ata o punto de que o volume convértese nun libromagma
que abrolla ardente desde dentro queimándonos as mans pero
no cal atopamos tamén os miles de azuis capaces de refrescar a nosa
pel lacerada. Eis que hai nel cores da alma e cores do enigma, palabrascordón
onde pendurar o horizonte. En definitiva, dúas linguaxes a
facérense unha soa na súa perfecta maridaxe.
As Atmosferas de Olga Patiño e José Valentín recenden a lúas
cheas, a espazos insospeitados onde a luz abrolla incansable choutando
desde un leito-terra ata inundar todo o libro. Partindo do misterio
que agochan as ventás entreabertas ata un bosque de árbores inflamadas
de desexo, as liñas queren ofrecer acubillo para un corpo canso, ser
casas á intemperie sen tellado nin cataventos pero que agariman tanto
como o colo dunha nai. Hai nas gravuras un ollo azul que nos mira
incansable ao asomarnos ao espello e que representa a xénese dunha
fantasía na cal as cores desbordan a páxina. E despois todo é cor en
explosión nun cadro de bolboretas ao tempo que o verso, como unha
marea viva, arrastra os últimos vestixios de escuridade aniquilándoa.
Cando estremecerse non é claudicar senón vivir a harmonía do canto,
a precisión da liña alimenta “o desexo de acadar/ o camiño da luz,/
tras a fiestra”, talismán protector contra a sombra gris que ameaza
sempre na bocanoite. Porque hai atmosferas, como as de Olga Patiño
e José Valentín, que o traspasan todo e, coa súa beleza, nos atrapan
irremediablemente.
65