Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

y una canción a Chuca Pereda (1983), que curiosamente ten un punto de
partida semellante ó que trato hoxe: Cuando yo muera en la niebla / me
enterrareis bajo un pino / en cementerio de aldea. E segue Cristina na dedicatoria
de Vivir, aventura irrepetible (1998), e no primeiro poema de
“Nomes no recordó” do libro Poemas sen resposta (1999), ata chegarmos,
no ano 2000, ó “Testamento a Cristina”. O último poemario
publicado, As complexas mareas da noite (Espiral Maior, 2006), leva a
seguinte dedicatoria: “A Cristina, miña filla, única razón de vida”.
Poucas veces teño visto unha mostra mais aberta do amor a un ser
querido, a unha filla, ó longo da obra literaria de toda unha vida.
Polo que respecta á miña interpretación musical do poema, o
comezo, que nos introduce na viaxe da morte, subliñada polo adxectivo
pretos que cualifica a vieiros, iníciase en ascenso, culminando nun
descenso ó ton grave para de novo ascender cun coidado especial para
que a música reflicta un precioso momento de amor no testamento deixado
pola nai: un anaco de estrela / nos teus ollos. O poema discorre sen
sobresaltos, ofrecendo o eu poético o seu persoal legado lírico: un
pequeno buraco / no corazón do tempo, / e unha cantiga / sementada na terra
[...]; e despois o mundo / con un feixe de soños, para rematar coa herdanza
do pobo galego, de Galicia. Musicalmente mantéñense os mesmos
parámetros que predispoñen claramente a un sosego emocional.
Esa música así pensada vai completada por un fermoso acompañamento
pensado para ela, obra da miña querida amiga Teresa Luján,
que os lectores de Clave Orión coñecerán por todas as partituras publicadas
anteriormente por min. Ela foi tamén a responsable dos arranxos
das partituras de Saloucos. Quince poetas da terra nai (Vigo, Galaxia,
1999), no que figura a primeira canción que compuxen cun poema de
María do Carme Kruckenberg, “Dóenme os ollos”, tomado do libro A
sombra Ergueita; unha canción moi diferente, cunha forza reivindicativa,
cunha dor de vivir, que culmina nunha sorprendente comparación
de forza tremenda: “un cadaleito cheo de rosas murchas”.
Esta é a miña pequena viaxe musical, xamais á altura de quen é
unha experta viaxeira, non só no sentido propio da palabra, mais
tamén nas súas viaxes poéticas, filosófico-existenciais, sociais, que
traslada ós versos a forza da protesta e da denuncia, pero se entenrece
co legado persoal dunha nai a unha filla moi querida. E eu, pola miña
parte, trato de deixar nesta composición, querida Chuchi, a pegada do
meu cariño por ti, feita posible nesta publicación por outra poeta moi
querida, Luz Pozo Garza.
298