Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

OUTRA CANCIÓN CON LETRA DE
MARÍA DO CARME KRUCKENBERG
Aurora López
Neste novo volume de Clave Orión volvo a ter o privilexio de
publicar unha partitura na fermosa sección que ideou con exquisita
sensibilidade a editora, miña queridísima Luz Pozo Garza, que non
pon inconveniente a que me apodere deste recuncho musical nas últimas
cinco entregas da revista. Hoxe achégome á interpretación dun
poema de inmensa sensibilidade, cunha fonda tensión emocional, que
deriva de tres motivos esenciais: a) do eu poético, unha nai que escribe
un testamento; b) da receptora, unha filla, a única filla da poeta; e
c) dun texto redactado nunha linguaxe poética que nada ten que ver
coa xurídica que sería de agardar nun testamento. O poema escollido
é a primeira das tres partes de “Testamento a Cristina”, un inédito ata
que foi escollido pola autora, María do Carme Kruckenberg, para
pechar a súa Obra poética case completa (Edicións do Castro, Sada, 2000).
O poema, como digo, divídese en tres partes, das que a primeira
é a que soporta a carga emocional do eu poético que a autora transfire,
como se dun testamento se tratase, á receptora, a súa filla Cristina.
Os outros dous apartados son reflexións vitais do eu poético, que percorre
dous camiños: o do lamento polo que quixera ter sido, pechado
con esta amarga confesión: Si. Lamento non ter un corazón / para o
esquenzo; e o da visión do que pode ser a súa morte, iniciada co tópico
poético do solpor. Os tres apartados están concibidos dentro dunha
reflexión filosófica de natureza existencial, mais a min, como lectora,
apréixame estreitamente o primeiro, no que, sempre na miña opinión
persoal, as cordas coas que a poeta executa a súa partitura mais sentida
vibran de xeito especial, como cando un intérprete pon a súa técnica
e o seu ser enteiros na execución dunha peza por el amada. Velaí a
razón de ter escollido esa parte para reflectir sobre os versos de Chuchi
Kruckenberg a miña lectura musical; unha lectura na que non me
soaba ben a palabra “testamento” no título, que me atrevín a substituír
polas dúas iniciais “Cando marche”, tan tristemente suxeridoras.
A filla está sempre presente na nai, como é natural, e a nosa autora
non dubida en nomeala unha e outra vez na súa escrita, mesmo por
veces sen mención nominal. A Cristina dedica María do Carme A sombra
Ergueita (1976); Cantares de mi Silencio (1980), onde especifica “A mi
hija Cristina, siempre”; o primeiro dos 20 poemas (rescatados del olvido)
297