Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

A brutal represión inglesa perpetrou o fusilamento do nacionalista
Pearse, do socialista Connolly e dos demais líderes daquela
heroica revolta. Mais a loita daqueles fianas (guerreiros en gaélico)
continuou en 1918 coa vitoria electoral do Sinn Féin (partido fundado
por Griffith baixo o lema Nós Mesmos) e da guerra de liberación desatada
polo IRA (Exército Republicano Irlandés). Dublín lémbrao a
cada paso e a todos nos son familiares personaxes como o activista
Collins ou o que sería primeiro presidente, De Valera. Entre as mulleres,
a feminista e revolucionaria Constance Markievicz, a condesa
vermella de orixe polaca que chegou a ministra, ten tamén busto en
St. Stephen’s Green.
Os sufrimentos do Eire, expresados por Padraig Pearse no seu
poema en gaélico “Eu son Irlanda” (onde a patria, máis vella que a
mítica vella de Beara, chora polos seus fillos traidores e polos seus
fillos mártires), ecoaron a miúdo na cultura galega e no meu propio
círculo creativo (por exemplo, Carmen Blanco antepuxo uns versos
desta composición ao seu ensaio sobre o celtófilo poeta galego
Pondal no monográfico sobre o celtismo en Unión libre e fixo así
mesmo unha recreación subversiva do mito da Vella de Beara no seu
poemario Mil mulleres). Yeats elevou á poesía e ao teatro o mito da
vella patria que chora coa “terrible beleza” que el mesmo asegura
que naceu en 1916.
Nesta mesma liña temática, xa na miña adolescencia escribín un
poema inspirado pola película O delator, do director norteamericano
John Ford (aínda que de orixe tan irlandesa como o seu nome orixinal,
Seán O’Fearna), baseada na novela homónima de Liam O’Flaherty. De
feito, Ford remite constantemente no seu cine a Irlanda e aos irlandeses
e mesmo levou ao celuloide a xuventude do escritor Sean O’Casey.
En calquera caso, a miña composición sobre O delator, que foi incluída
no libro Cinepoemas, trataba precisamente sobre aqueles “tempos tristes
para os fillos dos fianas”, envoltos na néboa da represión, que xa
entón me obsesionaban, como revela o final do poema:
Sinn Fein Sinn Fein
nós sós
sangue verde de Irlanda
agromará na froita
da vindeira república
ceibe e nacional como a pesca e a caza
263