Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

CAMPO SEGADO -FRAGMENTOS-
Manuel Álvarez Torneiro
Borrou o verso decididamente. Non, non era aquilo. En rigor non era
aquilo. Intentou unha sorte de silencio, un tempo novo, un clima, a claridade
do común, quizais, o espacio que os espellos nunca rouban. E
borrou outros versos.
Achegábase ó punto, á brasa ardente, tensaba aquela luz en novo
esforzo pero tan só acadaba entrar nos arrabaldes do accidente, cercar
o centro apenas do misterio.
E de novo o evidente, a caída nos planos da razón, da norma. Escribía
e borraba novamente.
Está a tarde en canción de luz, nun empeño de abril afervoado. A tarde
certa no que o labio goza, no que liba e é zume, no que a boca asalta e
arrebata, no que a lingua dilata posuída, posuíndo.
E persisten os nomes dos navíos, as torres debuxadas nos parvularios,
as minas do silencio, os regatos dun imprudente azul buscando os pés
dos nenos que aínda dormen.
A luz é esta certeza de bugambilia, esa perseveranza na que os amantes
tenden a fundirse desdobrando o presente. A vida é ese sacramento
de sol tan repartido; unha voz de muller baixo as camelias, e ese
estar en nós como aceptados.
Non digades que é así, astutos mercaderes, guías da comenencia,
intérpretes do frío xeroglífico e ata visitadores de mosteiros coptos;
amantes da palabra recamada e grave, coidando a flor sacrílega, doando
o grande espello en luz de escándalo.
Non digades que é así, que un herdeiro de Catulo e Frai Luís anotará
os fallos do prodixio, o fastío das máscaras, a solemne mentira do oráculo,
e con estrépito axitará as chaves e os signos no corazón da praza
inconquistable.
190