Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

Guayra en Caracas. A vida no barco relátase demoradamente. O paso
polas illas de Madeira e Tenerife, escala obrigatoria da navegación
marítima, deixa no texto a pegada do encanto insular. Neste apartado
primeiro, especialmente descritivo, coñecemos ós personaxes que
imos tratar ó longo da novela: a súa historia; características físicas,
comportamento e arelanzas.
O segundo capítulo, “A conquista de Caracas”, narra polo miúdo os
trámites administrativos oficiais e o contacto de Felipe Aldán cos responsables
da empresa de construción. Aquí leva xa a primeira desagradable
sorpresa en relación co seu contrato. A admirable descrición
da cidade, nos seus espazos máis espectaculares ós máis deprimidos,
lévanos a unha realidade social inxusta. A vida familiar, as relacións
con outros inmigrantes, as incidencias de tanta xente esperanzada e os
seus avatares, implícanse moi axeitadamente. A relación e casamento
de Felipe Aldán coa viúva francesa, Sra. Moreau –que xa coñecemos
no barco– vén dotar á historia dun centro afectivo –a casa– un lugar de
converxencia de estados anímicos. Incrementan as tensións o traballo
e amores da filla maior, Estela, figura principal da obra. A desviación
erótica da rebelde adolescente Ros Mari, a irmá máis nova. A imposición
paterna incrementada polo relaxamento da moral caraqueña. Son
temas fundamentais tratados con mestría psicolóxica pola autora.
O capítulo terceiro, “Pasaporte a Madrid”, narra o amor definitivo
e correspondido de Estela. A voda. A memoria do pasado. O estado de
felicidade tan duramente conseguido, e a morte prematura...
Os personaxes de Os Aldán foron a América están en loita continua
consigo mesmos e coas circunstancias adversas. Queren ser. Queren
vencer. Queren situarse. Son pura vontade. O antagonismo entre
Estela e Ros Mari parte, esencialmente, da súa idiosincrasia. Estela é
realista. Positiva. Tradicional no fondo, pero permítese transgresións
morais que ela inclúe na conta dunha sociedade contraditoria. Ros
Mari, introvertida e egocéntrica, está do lado do erotismo. As súas
reaccións son imprevisibles. O pai, contrapunto da sensibilidade feminina,
responde ó esquema convencional do “pater familias”.
A novela de Pura Vázquez paréceme chea de acertos psicolóxicos e
descritivos. A narración, de corte tradicional, corre rápida e amena.
Moi fluída. Escrita en terceira persoa, permite unha ampla focalización
18