Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

A RÍA DE VIGO
Eduardo Moreiras
Das tres rías Baixas galegas –a de Arousa, coa súa mar espellando
lonxanías misteriosas de millos e piñeirais; a de Pontevedra, que
víu sulcar as naos adiantadas da Moureira coa vela almirante de Paio
Gómez Chariño pola tersa quietude; a de Vigo, bébeda de luz–, das
tres, ísta de Vigo é a do Paradiso, creada pola mente diviña pra a felicidade
do home. Eiquí, un día, Deus pousóu docemente a súa mau,
fixo duas partes da Unidade e separóu as augas azuis lumiosas das
ladeiras verdecentes, o principio femia do principio macho, o refrexo
da rocha na sombra azul inmóvil.
Ista ría de Vigo hai que ollala e catala asín, no principio creador
orixinal, coma si fora feita agora mesmo na mañán primeira da vida.
Xurde na mañán da mar intaita, pura. A brisa trai o marmurio das
ondas nos ocos verdes das rochas, o bico salgado e acre dos piñeirais.
E, na noite, xiran as estrelas, coma os astros de Van Gogh, en espirais
apaixoadas sobor da mar. Coroas de perlas e diamantes cintilean nas
ribeiras lonxanas. A breve e longa noite da ría.
Coma toda obra ben feita, a ría de Vigo está tracexada armoniosamente,
en óvalos de perfeita simetría. Duas coordenadas celestes
determinan a súa situación: unha, o arco que xungue o Vixiador coas
illas Cíes; outra, a que vai dende o Galiñeiro deica o castro de
Cotorredondo. Istas liñas ideais siñalan o desenrolo da ría e o seu espallamento
en liñas de forza secundarias que multiplican a súa beleza.
Seguindo os arcos celestes dende o comenzo da ría, ou sexa,
dende o fondo deica a mar libre, achamos que a ría ten tres partes
armonicamente xunguidas entre sí: unha, que poderíamos imaxinar
de plenitude de amor coa terra; outra, de arela mística onde o ser agarda;
e a derradeira, de asunción e fusión coa luz raiolante da mar libre.
Na primeira, por terras de Pontesampaio e Arcade, a mar da ría
ten moito de ensoño e acabamento de amor. Alí as marismas, as entradas
na terra antre as árbores, o limo verdecente creador, falan a linguaxe
da plenitude, un morrer que é un vivir no colo da terra soñado. As
casas mariñeiras, que pintóu Carlos Maside, abeiran os espellos das
augas onde se refrexan os laranxos. E por Arcade, baixo a ponte roma-
177