Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

escritor de Quiroga sempre se mostrou aberta e dialecticamente comprometido
coas reivindicacións de índole galeguista. O máis rechamante,
en calquera caso, é que o cripticismo de Moreiras determina
unha desatención non só á súa obra, senón tamén á súa figura; en
ambas dimensións debe ser, pois, reivindicado.
Non cabe dúbida de que a esixencia coa que Moreiras fai xermolar
a súa obra é a que o conduce ó gueto da marxinación literaria.
Cúmprese, así, nel, a máxima que se refire á necesidade dunha escuridade
expresiva que faga desistir ós non iniciados, unha dificultade previa
—oposta á aparente accesibilidade propia doutros autores— que
non permita o equívoco de considerar comprensible o que en realidade
non o é: o que é absolutamente escuro non engana, revela a súa distancia
e alteridade e disuade de interpretacións á lixeira. Por suposto,
cabería facer varios matices neste sentido; en primeiro lugar, a dificultade
de Moreiras é relativa, non absoluta e pechada, e refírese, fundamentalmente,
ó contraste que se podería establecer con certas liñas poéticas
dominantes. Doutra banda, é evidente que se trata dun hermetismo
esencial e necesario, non dun recurso ou un capricho elitista do
autor: a súa profunda e íntima busca das realidades esenciais empeza,
antes que nada, polas que se refiren á linguaxe, á súa propia expresión.
En calquera caso, o que si resulta evidente é que tanto a obra
como a figura intelectual do autor seguen sen ser rescatadas ou aceptadas
pola cultura galega actual. Poderíase entender, por pór un exemplo,
que nos achamos diante dun caso parcialmente diferente ó que
representa María Mariño, posto que, se o valor literario da obra da
poeta de Noia —a quen se dedicou o Día das Letras Galegas de 2007—
foi relativizado no seu momento polos seus supostos defectos, pola
súa pobreza 4 , no caso de Moreiras o distanciamento prodúcese por
exceso, por ter situado a lírica galaica nunhas coordenadas referenciais
inéditas, innovadoras. De aí a raíz estranxeirizante da súa obra, é dicir,
o seu individualismo, que non é resultado da súa poesía, senón máis
ben causa e orixe da mesma.
Pasando a unha perspectiva de análise inmanente, é evidente
que a estranxeiría de Moreiras se recoñece non só nos seus condicionamientos
persoais e vitais, senón tamén na formulación propiamente
4
Cfr. Blanco, 1989 e 1991.
158