Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

á en ella en una primavera íntimamente sentida que terminará, rápidamente,
en un definitivo y helado invierno” 34 .
Sen que poidamos dispoñer de máis pistas, dá a impresión de
que o xuízo de Moreiras sobre a poeta á que no 2007 lle dedicaron o
“Día das Letras Galegas”, non debía disentir do favorable, expresado
con máis detalle e con máis precisión, do seu amigo Miguel González
Garcés. Doutra banda, é bonito comprobar que, xa que ía falar da
poeta só “de pasada”, non perdese o tempo en suposicións sobre a súa
débeda con respecto a Uxío Novoneyra, tema dabondo vidroso nalgúns
autores, do que Moreiras non di unha palabra.
Rosalía.
A meirande figura da poesía galega non aparece para nada, por
raro que poida semellar, en Follas de vagar. Por razóns que sempre serían
dubidosas e que eu non ousaría presentar por escrito, dáme a
impresión de que Moreiras non tiña unha especial devoción por
Rosalía, e, dende logo, tampouco a devoción esaxerada que moitas e
moitos sentimos. Emporiso, non é capaz de escapar ó respecto que a
Nai da literatura galega moderna merece e impón. De certo, cando
Pilar Llorente lle pregunta polos seus poetas preferidos, en El Ideal
Gallego do 29 de xaneiro de 1978, responde, segundo xa lembrei a propósito
de Luís Pimentel: “San Juan de la Cruz, Fray Luis de León,
Quevedo, Luis Pimentel, Vicente Aleixandre. De los gallegos, Rosalía
y otros”.
¿Mera saída de circunstancias Penso que non. Mesmo sen esa
“devoción esaxerada” da que antes falei, é seguro que un poeta das
características de Moreiras non podía ser alleo á categoría humana e
poética de Rosalía. Daquela, non pode sorprender que o derradeiro
libro de poesía galega de Moreiras acabe con estes versos, que comezan
con Rosalía e rematan con Luz:
34
M. González Garcés, Op. cit., p. 56 s.
148