Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

do por el ‘Xornal’ Fole, Pimentel, Pura Vázquez, Laxeiro (tres veces,
por ahora), Otero, María Mariño (de pasada)” 32 . Só de pasada, pois, vai
falar da poeta de Noia e do Courel, mais paga a pena ler o que di:
“Ven isto a conta porque estiven lendo, con moita atención, a
seleición de poemas de María Mariño, para a escolma de poesía galega
que prepara Garcés.
Mais, pra min, a poesía de Mariño ten un senso pechado en sí
mesmo, rachado de mágoa e desacougo que cecais esprique a terribel
enfermedade que a destruía. Pasa polo seu verso unha sombra inqueda
que o afoga. Pra quen non teña unha sensibilidade ‘afin’, ista poesía arelante,
que volta a sí mesma por escuros camiños interiores, déixao fora
do misterio poético”. (FV, p. 31 s.)
Supoño, malia que neste momento non podo afirmalo con seguridade,
que a selección aludida deben ser os tres poemas “Aquí che
deixo, meu peito canso, aquí”, “Había que chegar” e “Está caendo a
folla i en min nace primavera”, que aparecen na antoloxía bilingüe de
González Garcés, de 1976, da que xa falei 33 . É curioso que os tres poemas,
como indica o antólogo con precisión, pertenzan ó libro Verba que
comenza que, daquela, estaba inédito, e aínda tardaría moitos anos en
ser publicado, concretamente en 1990. Daquela, parece seguro que
Moreiras sabía da existencia do poemario de María Mariño Carou,
Palabra no tempo, que fora publicado en Lugo por Ediciones Celta, en
1963, e que, desde logo, tamén o coñecía González Garcés cando fixo
o seu breve pero preciso, sempre e aínda agora interesante comentario
de presentación da poeta. Paga a pena comparar as palabras breves,
algo misteriosas, pero moi suxestivas de Moreiras, con este cachiño do
de González Garcés, que sen dúbida coñecía o seu amigo, co que
comentaba a escolma de poemas da noiesa que estaba a facer:
“Uno de los más hermosos poemas de María Mariño está escrito
en la proximidad de la muerte. Hay una contradicción entre la llegada
del otoño en la naturaleza y la primavera que en ella parece florecer.
Pero lo trágicamente lírico es que su primavera será la de la muerte, y
el otoño, que en la naturaleza será anuncio de nuevo florecer, se torna-
32
33
Nordés (III xeira), 17-18 (1992), p. 50.
M. González Garcés, Poesía gallega de posguerra (1939-1975). Antología bilingüe con un estudio
de Benito Varela Jácome, La Coruña, Ediciones del Castro, 1976, 2 vols.; María Mariño
está no vol. II, pp. 55-67, cunha breve presentación da poeta que aínda agora, no ano 2009,
cando pasaron as celebracións do Día das Letras Galegas dedicados á poeta, sorprende
polos seus contidos e polos finos xuízos de González Garcés sobre ela.
147