Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

Paresce que ainda foi onte cando viñan petar á miña porta os
mensaxes amistosos do poeta. Ou cando iba parolando, polas rúas do
ceo lugés, con aquil fidalgo-poeta que habería de renovar e madurecer,
ca forza orixinal da súa mestría, a poesía galega”. (FV, pp. 36-38)
“Pra Pimentel, todo na Natureza era unidade: unidade na poesía-terra-meiga,
esprito-amoroso (e doorido) da montaña. Il percebía, na
fonda traxedia da sua poesía, a síntesis do amor cunha sensibilidade a
frol de pel que o destruía. ¿E cóma se pode escribir sin esa intelixencia
do corazón que leva ao achádego da verdade ascondida e misturada
pola vida Il tiña, entón, a intuición infalibel de que a vida toda é poesía.
O que se precisa é ter alma e coraxe pra cantála” (FV, p. 49).
“Hai poetas que nasceron coas tres dimensións, e a súa obra é
comprida e armoniosa. Jorge Manrique, Antonio Machado, Luis
Pimentel, son poetas de tres dimensións. A terceira -a profundidade- é
tan natural pra iles como a metáfora”. (FV, p. 72)
“Luis Pimentel escribía con tinta roxa. Isa preferencia pola coor
tráxeca nas cartas, nos poemas, sempre deixando un regueiro de sangue
polo ceo, déume a cismar que escribiría na meia noite, cando laian as
curuxas de árbore en árbore. Eu imaxinaba ao poeta cara ao mar de Foz,
peiteando as escumas con dedos páledos como a norte”. (FV, p. 120)
“Os poetas galegos da miña xeneración debemos moito a Luis
Pimentel. O seu rigor dialético -a tráxeca realidade en loita ca fermosura
do imaxinario- era unha superación da poesía feble que se facía por
entón en Galicia.
Dende Pimentel, as augas poéticas tornaron a outros canles.
O modernismo tardío, que tanto mal fixo á poesía galega da preguerra,
ca nova xeneración xa non tiña nada que facer”. (FV, p. 131 s.)
Estas son as consideracións máis importantes 16 de Eduardo
Moreiras sobre a persoa e a obra poética de Luís Pimentel, e do seu significado
na poesía galega do seu tempo. Partindo destes datos, cumpriría
estudar cal foi a influencia de Pimentel en Moreiras que así, sen
entrar a fondo na cuestión, un pouco por riba, seméllame que non foi
pouca.
16
Noutros lugares de Follas de Vagar recorda que Pimentel lle falou unha vez da escritora
catalana Ana-Inés Bonnin, que coñeceu Moreiras e coa que mantivo unha correspondencia
de varios anos (p. 47); tamén a colaboración do poeta de Lugo en Mensajes de Poesía (p.
49).
141