Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

“Raimbaud, Paul Eluard, T. S. Eliot, Luis Cernuda, Vicente Aleixandre,
Blas de Otero, Luis Pimentel e Álvaro Cunqueiro”.
As opinións que atopamos en Follas de vagar tocan aspectos senlleiros
da personalidade e da poesía de Luís Pimentel, que non precisan
explicación de ningún tipo. Son estas:
“O poeta Luis Pimentel, ¿escribíu direitamente en galego todos
os poemas de ‘Sombra do aire na erba’ Porque algúns teñen unha
redaición castelán anterior.
Fágome esta pergunta -curiosa namáis- removendo, na serán de
chuvia, cousas do tempo pasado: cartas, libros adicados, algunha ‘foto’
rara...
Gardo un paquetiño dunhas vinte cartas de Luis Pimentel, datadas
entre 1948 e 1950. Escritas con tinta roxa -que lle dan un ár tráxico
agora de folla morta, de fouce fanada- falan un pouco de todo: da vida,
da poesía e da anguria que iba entrándose coma cobra niste ser atormentado.
Na carta datada 8-11-1948, ven o poema ‘Si tú vieses...’, redaitado
en castelán e adicado ‘A la pintora Julia Minguillón’. Iste poema foi
traducido ao galego co título ‘Si ti vises esta tarde!’, e incluido no libro
‘Sombra do aire na herba’ que saíu das prelas no ano 1959, xa morto o
poeta.
Nista carta fala Pimentel do misterio da poesía. Velahí:
‘¿Qué es poesía -hablamos siempre de la auténtica- ¿de dónde
viene, qué quiere, a dónde va, está en el cielo, en la tierra, en el mar, clavada
en la mano de Dios, en las pupilas de un caballo muerto 15
E remata: ‘Todo ésto no está aun contestado, son solamente intentos
los que se han hecho. ¿Dios me ha dado un instrumento para cantar,
y canto, y no tengo más remedio que hacerlo’
[...]
15
Esta frase de Pimentel impresionou moito a Moreiras: poucos anos despois, no número 4
da revista Nordés (preciosa entrega na que falan das súas poéticas figuras tan senlleiras da
literatura galega como Cunqueiro, Ferreiro, Novoneyra, Pura Vázquez, Luz Pozo Garza,
González Garcés, Franco Grande, Barros e algún outro), Moreiras amosa as súas dúbidas
sobre a misteriosa esencia do feito literario con palabras como as seguintes: “O máis perceptibel
do fenómeno poético é a súa perfeita unidade, coma a materia forma a unidade
cósmica, ou millor, a unidade esencial de todos os seres vivos. Cecáis a expricación sexa
que a poesía está en todo coma algo imperecedoiro, no cervo que brinca pola neve e no
bosque onde resprandece unha luz misteriosa; no door humán niste mundo de sofrimento
e de morte e tamén na probeza, na humildade, na calada sinxeleza da vida, pois as princesas
de Rubén, xa non teñen validez pra nós, pero sí o Cristo ascético de Unamuno.
Cecáis Luis Pimentel acertaba cando decía que Deus -¿a poesía- estaba nos ollos dun cabalo
morto” (“Aproximacións á poesía”, Nordés 4, 1976, p. 13; a cursiva é engadido meu, para
subliñar as palabras de Pimentel que facían cavilar a Moreiras).
140