Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
—¡Ala que xa!
—¡Ala!
E colleron polo camiño que xa conocemos astra chegar ó pé
do castelo.
Puxéronse un frente ó outro e despois dunha pequena loita,
Manuel deu un berro caendo debruzado no chan: acababa de ser ferido
pola bisarma de Alixandre, quen, ó ver seu contrario, aleixouse dalí
botando unha risa de trunfo.
O golpe de Manuel era de coidado, pois tiña unha fendecha no
curuto da cabeza por onde ceibaba o sangue a borbolós. Estuvo esmaiado
como un carto de hora, e despois, fose polo frío da noite ou porque
o door lle houbese amainado, volveu en si tratando de erguerse.
—¡Meu Dios! —escramou con fala doída— ¡Valédeme!
—E volveu a caír no chan.
A súa úneca esperanza fundouna en que pasaría alguén por alí a
quen pedir ausilios; por disgracia pasou un bo anaco de tempo e naide
aparecía.
Pouco dimpois veu a curta distancia dúas luces que se acercaban
a il pouquiño a pouco. Entonces volveu a berrar:
—¡Valédeme!
—¿Ouviche, Bastián —dixo un dos descoñecidos ó escoitar a
voz de Manuel.
—Si, ho, debe ser algunha cousa do outro mundo, —respondeu
o compañeiro.
—¡Que diaño! Sempre estás pensando nos mortos e en meigas.
¿Tes medo
—Tanto como eso, non.
—Pois vamos aí.
—Do demo. ¿E si é algún ferido que está morrendo, e despois
nos botan a culpa a nosoutros
—¡Qué pouco esprito tes! ¿Terías callo de deixar morrer desa
maneira on home
—Non... pro esa cras de angueiras...
98