Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
VIII
Dixemos dinantes que outra presoa seguía os pasos de Manuel.
Aínda ben este non se había separado do curral, cando veu que un
home, apoiado na bisarna, se atravesaba no quinteiro. Estonces arrecadou
a del, e preparouse prá loita por si facía falla.
—Mui logo deixas hoxe a Rosa, —dixo o descoñecido.
—¿Que diaños lle importa a ninguén
—Eso é o que ti non sabes, pro logo te enterarei.
—Cando queiras: entramentras quero franco camiño.
—Por eso non reñiremos. Podes pasar.
Manuel adiantouse astra poñerse ó lado do descoñecido.
—¡Alixandre! —contestou aquel ó recoñecelo.
—O mesmo, —contestou este.
—Alégrome atoparte aquí.
—Eu tamén, pois quero darche un consello por si queres tomalo,
—añadeu Alixandre.
—¡Ougo! ¿esas temos ¿metíchete agora a conselleiro Ten en
conta que a envidia non pode dalos bos.
—Olla o que dis... de non…
—Non te enrabuxes, que inda non é hora: ademais, si tes pouca
sorte coas mulleres eu non teño culpa.
—Deixa ferver as verzas que non has de comer, Manuel.
—Non sexas larpeiro queréndoas quitar a quen ten máis direito
a elas.
—¿Máis direito Limpa o fuciño que comiche rabo de ovella. Ti
búscame as cóchegas e si dás con elas...
—¿Si dou... que
—Pesarache de ser entrometido: líscate de xunto min.
—Non penso; polo rivés vas a ser meu compañeiro astra Corbeiroa.
—Astra onde queiras.
97