Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
—Nada: como xa vou feita unha vella, falo ás veces sin ton nin
son como unha toliña. Voume prá casa, pois a noite está cerca. Dareille
ó meu afillado o teu recado. ¡Adiós, miña pomba!
—Que el vaia na súa compaña.
VII
Rosiña esperaba a pé quedo por Manuel, arrimada á ventana que
daba ó quinteiro por onde tiña que vir o mozo. Non acougaba coa
impacencia, e cada minuto que corría parecíalle un sígalo.
Algunhas veces levantaba os seus olliños ó céo como si quixera
atopar nel algo que lle falaba no seu ardente corazón.
Por fin olleou na escuridade unha presoa; a súa ialma dáballe que
debía ser Manuel, e non se trabucaba.
O seu peito levantouse supetamente con un fondo suspiro, e fixo
unha seña cun pano do peto.
Manuel parouse e fixo do mesmo modo outra sinal.
—Rosiña, —dixo el chegando a debaixo da ventana— ¿pódese
ir pola eira
—Si, pro con cuidadiño.
—¿Deprocatarase teu tío
—Penso que non.
Enseguida camiñou Manuel frente ó valado que cerraba a eira,
afincou a bisarma no chan e saltou dentro.
Outra presoa, semellante on pantasma, siguía os seus pasos con
cautela medosa, e quedou escoitando a rente do valado.
—¡Meu corazón! —excramou Manuel ó ver a Rosa— xa estou ó
corrente de todo. Non podes maxinar canto me disgustou tal embaixada.
—Xa o supoñía.
—É menester que poñamos os medios posibres pra desfacer os
prolleutos de teu tío.
—Ti dirás, Manuel.
95