Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
—Señora Xuana, podería facerme o favor de rubir antes de irse
prá súa casa.
—Si, miña rula, —contestaron.
—Agradecereillo moito.
Pouco despois entraba Xuana no carto de Rosa.
—Que querías decirme, —dixo aquela.
—Pouca cousa: que lle diga ó seu afillado que non deixe de vir
hoxe por aquí.
—Descoida, cumprirei o teu mandado.
—Dios llo pague.
—Non ten por qué pagalo, pois penso de min que non se fai nada
de máis con servir a un anxeliño.
—¡Bo! déixese de contiños.
—Pro... ¡ti chorache! miña nena. ¿Que che sucedeu, que aínda
tes as meixelas alcendidas
—Nada, señora.
—Algo debeu ser; eu, que son unha vella, entendo moito de certas
cousas, e sei ler no corazón das meniñas.
—Pois entón escuso decirlle nada.
—¡Non tanto! Eu vexo o fuso pro non sei si se fiou estopa ou
cerro. ¿Por que non dis o que che sucedeu
—Direillo, xa que se empeña. Meu tío querme casar con Alixandre.
—¿De certo, miña nena
—Si señora; eu contesteille sin rodeos que no quería.
—Fixeche ben, Rosiña; teu tío é un home a quen sempre lle gustou
que os que viven preto de si fagan e cumpran os seus desexos.
—Pois eu non llos cumprirei, e si pensa que facéndome herdeira
dos seus bes ten en min unha escrava, trabúcase por compreto.
—¡Que cousas se ven no mundo! Si souperan... —dixo Xuana
falando entre dentes.
—¿Que di —preguntou Rosa ó sorprender aqueles verbes.
94