Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
¡Ah! concruía Marica de tocar unha ferida que inda estaba pingando
sangue.
Habían tido un fillo, si; e Dios non lles daba outro, quizais en
castigo daquel crime.
O señor Mingos comenzou a tembrar lixeiramente: abreu a ventana
e púxose a contemprar o hourizonte. Entre a brétema que envolvía os
ribazos de Corbeiroa acababa de ver o penedo que xa conocemos; aquel
penedo donde mandou afogar o froito dos seus amores con Marica.
Cerrou de novo a ventana e deixouse caer nunha silla acochando
a cara cas maus, preso dos máis feros remordimentos.
Aquel penedo acusaba mudamente un pasado crime, e decíalle a
súa concencia estas palabras “¡Acórdate, miserabre, acórdate!”
VI
Cando Rosiña se separou de seus tíos, dirixeuse ó seu carto en
busca de soedá, que é boa compañeira dos corazós feridos que aman
co fogo da primeira pasión.
Abreu a porta, e despois de pechar co tarabelo, sentouse nun
tallo que estaba preto do berce. Acochou a cara cas mans e púxose a
chorar caladiñamente.
Daba lástema, abofellas, ver a garridiña nena co cabelo ceibo,
coas meixelas cooradiñas, e limpando coas xemas dos seus dedos de
cera as bágoas que vertía a fío cal se fora unha Madalena.
Sentía no seu corazón ese dor que deben sentir os ánxeles si
foran desterrados do paradiso, e pensaba que todo morrera pra ela, que
xa non podía achar felicidá posibre estando privada da esperanza de
que Manuel chegase a ser seu.
Pero o amor, esa pasión sinxela baixada de Dios; ese sentimento
vago que tan felís e tan disgraciada fai ó mesmo tempo á humanidá, deulle
forzas e determinación na ialma pra opoñerse ós prolleutos de Mingos.
Levantou caladiñamente unha trapela que daba servicio á cociña
e chamou con voz baixa:
93