Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
E unha bágoa brilou nos seus olliños.
Pouco dimpois ergueuse con dinidá, e dixo:
—Meu tío, e se o meu corazón non quer a ese home ¿teño que
baixar a cabeza e ademitilo por meu eterno compañeiro, teño que ir a
diante dos altares a mentir, cometendo un crime
—Rosiña, eu non fago máis que recordarche un mandato de
teu pai.
—Pois non podo cumprir tal cousa. Dios, que nos oie, ben sabe
que digo a verdade.
—¡Vaia!... Paréceme que vou adiviñando algo; ti sabes ter paroleo
con Manuel...
—Señor, non podo, nin teño por qué negalo.
—Que che se borre tal capricho, pois queiras ou non queiras has
de facer o que che mando.
Pola toada en que había dito o señor Mingos as últemas palabras,
comprendeu Rosiña que finara a conversación: ergueuse pois e retirouse
do sobrado para o seu carto.
—¿Ti viche cousa como ela —díxolle a Marica que estuvera
presenciando esta escena sin decir un verbe— ¿Non se empeña Rosa
en querer ó babeco do afillado de Xuana
—Cousas de rapaces, Mingos. O mellor é non ir contra a marea
dos seus pensamentos.
—Non penso desa maneira.
—Deixémola casar con Manuel.
—¡Nunca!
—Pero home, ¿por que
—Porque o odio.
—Pois a min paréceme un bo rapaz.
—¿Tamén ti o defendes
—Non digo máis que o meu parecere. Ademais, xa que Dios non
quixo darnos outro fillo, cumpramos á nosa sobriña os seus desexos. Ti
xa sabes por esperenza os resultados das oposicións en verbe de amores.
92