Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
Había algún tempo que se viran nun campón, á hora en que o sol
se chanta tras dos penedos, e alí habíanse dito entrambos a dous o
amor que fechaban nos seus peitos. Ela non se opuxo de ningunha
maneira a aquil cariño que xa non era novo pra ela, pois facía un ano
que cando vía diante si a Manuel, non sabía o que lle pasaba e as cuspes
facíanselle cóchegas na gorxiña.
Rosa acetou con pracer o ir a vivir á casa do seu tío, porque desa
maneira tiña máis cerca a Manuel.
Tódalas noites se vían ás furtadelas na eira; e alí, collidos das
manciñas, pasaban unha hora en amoroso paroleo, hora que lles parecía
un anaco de tempo.
Nada aparecía nubrar o ceo da dicha dos dous namorados; pero
o fatalismo, que sempre camiña ó rente da felicidá, logo lles fixo ver
un porvir de sufrimentos e bágoas.
O señor Mingos cobizaba facía algún tempo a idea de casar a
Rosiña cun subriño seu chamado Alixandre, e unha tarde consultou tal
desexo coa súa parenta, que non era moi gustosa en tal casamento,
pero que non se opuxo por non alcender as irias do seu home. Iste chamou
á sobriña e díxolle:
—Nena, temos que cumprir os desexos que teu pai fixo presentes
ó morrer; penso de min que xa adiviñarás...
—Eu... si vosté non me di máis...
—Pois o que il encargou non foi máis que cando tuveras edade
dabondo te casaran co meu sobriño Alixandre, rapaz de proveito, e un
dos primeiros labregos da parroquia.
O carís da fidalga meniña cubreuse dunha paledez de morto, e un
sospiro fondo, arrincado por un súpeto dor foi a úneca resposta que dou.
—¿Non contestas, Rosiña — preguntou il mirando de fite a fite
a cara da rapaza como si quixera ler nela os pensamentos que bulían
na súa imaxinación de dazaseis anos.
—Vosté, —dixo ela con fala tremante— proponme un sacrificio.
—¡Como! ¿É un sacrificio cumprir cos desexos dun pai...
—Señor, cando o corazón...
91