Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
ro, que lle dá algús cartiños, e ademais figúraseme que ha de facer
un bon home.
—Iso si que tamén o digo eu.
—Si hei de decir verdade, nunca vin rapás que tanto me enchese
o ollo para ver de casalo coa miña sobriña. Sinto por il un cariño de
nai que non podo espricar.
—Pro non lle sucede ansí ó seu home.
—Xa mudará de pensamento. Descasí, Mingos cumpre os
meus deseos.
—Estamos facendo castelos no aire, pois aínda non sabemos de
certo si eles se queren.
—Tes razón, Xuana; pro xa ves que temos que pasar o tempo
en algo.
Seguiron falando sobre estas e outras causas astra que Xuana se
retirou prá súa casa.
Aquela mesma noite pideu Marica ó seu home a mercede de que
fixese por que Rosa viñera a vivir co eles, mercede que logrou con
facilidá, pois ó seguinte día xa lles facía compaña a fidalga nena.
Vamos agora a falar algo desta, e poremos punto e aparte.
V
Era Rosiña a rapaza máis feiticeira das Mariñas; digo a máis feiticeira,
e penso que este verbe non esprica dabondo a bonitura de tal
meniña. Bástevos con que diga que era roxiña como o ouro, de dentes
brancos cal xogas dun regato, ollos azús e cheos da melanconía máis
arroubadora, e labres tan coorados coma a grana do seu refaixo. O seu
peito era resio e levantado, e si ben se incrinaba un pouquiño ó andar,
dáballe máis gracia que outra cousa. Era, en fin, unha desas rapazas
que basta velas unha sola vez pra que inspiren un amor tenro, pra que
leven tras si tódolos sentimentos dun corazón namorado.
Preto do seu rueiro vivía Manuel, o afillado de Xuana, rapaz que
ó rivés de Rosiña, era trigueño, de ollos mouros e gachos.
90