Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
—Xuana, —decía aquela— non sabes, nin podes maxinalo, o
magoada que teño a ialma. Cando me acordo daquil filliño, primeiro froito
dunha tola pasión, sinto un dor no máis fondo do peito que me mata.
—Señora non hai que facerlle, —contestaba Xuana— teña
pacencia, e esperanza en Dios...
—¡Esperanza en Dios! Xuaniña, as esperanzas non manteñen, e
ademais non teño en que fundalas.
—Dios é xusto, e sabe que vosté non tomou parte algunha no que
despois sucedeu.
—Quizais teñas razón, pero descasí eu son castigada: ti sabes
que non puiden ter ningún fillo máis, ¿non é isto un castigo
—Parécelle a vosté. A mesma bondá dos seus sentimentos lle fai
crer tal cousa.
Marica quedou ensimismada en fondas refleusiós; despois dixo
tristemente:
—¡Decir que non hei de ter un fillo a quen dar biquiños, en quen
poñer o amor de nai que sinto reverter no peito!...
—Iso ten fácel romedio. ¿Por que non trai Rosa, á súa sobriña
filla de Pontellos, prá súa casa! É unha rapaciña moi homilde, e penso
de min que lle sacaría isas lembranzas.
—Heino de facer, Xuana, anque non sexa máis que por probar.
Pro... ¡aquela criatura!
E limpou co rivés do delantal as bágoas que brilaron nos seus
ollos, fillas dun dor terco que na deixaba acougar.
—E a propósito, Xuana, —sigueu falando despois de reporse do
abatimento de sempre— ouvín, fai algús días, que o teu afillado
Manuel se entende coa miña sobriña Rosa.
—Eu nada lle sei de certo, pro algo adiviño tamén.
—¿Non che parece que farían unha linda parella
—Xa o creo, só que a fertuna de Manuel non ten comparanza
coa da súa sobriña.
—Sempre o diñeiro, sempre o interés se entromete en tales
cousas. Manuel é un mozo de moito aquel; ten o oficio de carpintei-
89