Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
apreixadas nubes que a tapaban alumando paledamente o lugar en que
se achaban os nosos personaxes. No fondo do couce que pon termo ó
cómaro de Corbeiroa víase erguer o seu mouro carís on penedo alto,
semellante a unha esfinxe exicia.
—¿Ves ise penedo —preguntou o home insinándoo co dedo.
—Si, vexo, —papuxou Xuana, sintindo correr polas venas o
frío do medo.
—Pois sube a il e tira ise neno ó mare.
—¡Piedade! Non me mande facer tal cousa.
—¡Anda lixeira!
—Señor, teña concencia. Dios venos e castigaría con man
fera tal crime.
—Déixate de charaviscadas. Fai o que che digo e fecha a boca.
—¡Por Dios! Eu obrígome a manter o neno sin que poida chegar
a saber de quen é fillo.
—¡Non pode sere!
—Direi que mo mandaron de calquer lado.
—¡Tampouco!
—Pois eu non podo facer eso.
—Si, faralo, —repuxo il sacando do seo un longo coitelo.
—¡Virxen santa! —dixo ela caendo debruzada no chau.
—Levántate e fai o que che mando; de non morres.
—Non podo...
—Ala, axiña.
Xuana conoceu que o que decía il íbase a cumprir; fixo forza de
fraqueza e pideulle a Dios alumease a chencha. Ergueuse traballosamente
e subeu á cume do penedo.
O home tapou coas mas a cara pra non ver o que iba a sucedere.
Un pequecho bulto fendeu o aire choupando na auga pra logo ir
ó fondo.
Un lóstrego alumou de súpeto o desencaixado carís do home
aquil. A lúa cubreuse novamente de nubes, e o trono deixou ouvir
86