Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
Tiña posta unha muradana de pana moura, e unhas saias do mesmo
xénero coas abadas repinicadas de terciopelo.
O mozo que as acompañaba, tería de vinteoito a trinta anos; era
alto, ben prantado, e conocíase polo vestir que era fillo dalgún vinculeiro
da mariña.
Polo tocante á Xuana, direi somente que representaba trinta e
pico de anos, e o seu carís era coma o de todas as solteiras rancias, que
por ser compretamente feas, non toparon nunca cun home que por elas
sentira o máis pequeno relouquido no corazón.
A rapaza roxiña daba de vez en cando dooridos ais, arrincados
polo fero dor que debía sentir. Así sigueu como unha hora.
—Mariquiña, encóntraste mal, ¿verdá —preguntaba o home
con fala agarimosa.
—Si, home, bastante mal.
—¿Queres que eu me retire
—Non; faime falla a túa presencia.
—¿Ti pensas que tardarás moito...
—Logo debe sere.
Sigueu queixándose por algún tempo astra que excramou con
fala apagada:
—Chegou a hora. ¡Collédeme!
E caeu sentada sobre unha silla.
Dou un pequeno berro.
Acababa de dar a lus.
Xuana recolleu o recén nacido, e envolveuno nunha saba.
Toda esta escena presenciouna o home coa maior serenidade,
anque mui caviloso.
Chamou á dona da casa, e entre ista e Xuana, deitaron no berce
á Marica, acochándoa cuidadosamente.
—Vamos a saír Xuana e eu, —dixo o desconocido á dona—
escúsoche repetir o que tes que facer.
83