Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
Presentamos nesta edición os textos narrativos publicados por
Manuel Lugrís Freire baixo os pseudónimos e anagramas: L. U. Gris,
Asieumedre, K.Ñoto e Roque das Mariñas, e tamén aqueloutros asinados
co ortónimo. Seguimos unha orde de presentación segundo a
data de publicación, por iso colocamos en primeiro lugar a novela curta
O penedo do crime, incluímos, a seguir, os contos publicados en A
carón do lar, na primeira edición e nas posteriores. Deixamos para a
parte final desta edición aqueles relatos que nunca foron publicados en
libro e ordenámolos seguindo o criterio cronolóxico da súa aparición
na prensa.
Coas modificacións realizadas nos textos orixinais pretendemos
actualizalos graficamente aínda que conservamos as peculiaridades
lingüísticas do autor, quer no terreo léxico, quer no morfolóxico ou no
sintáctico. Mantemos, xa que logo, tódolos castelanismos, popularismos,
dialectalismos e diferencialismos.
Os cambios realizados sobre os textos foron, en liñas xerais, os
seguintes:
— Actualizamos a acentuación eliminando todas as marcas de
acentos graves e circunflexos: non tên, hoxe ê día, têr, clâs, sômente.
Suprimimos os acentos nos monosílabos: ¡Qué noite fera!, ¿Quén
será, mín, él. Colocamos acentos diacríticos en todas as palabras que
o requirían, acentuamos sistematicamente o “i” e o “u” tónicos cando
van en hiato, e tamén aquelas palabras que, aínda sen seren admitidas
pola norma actualmente en vigor, deberían levalo tendo en conta a
pronuncia, como por exemplo: melancónica, verdá, capítalos, úneco.
— Suprimimos os apóstrofos, que na escrita de Lugrís serven
para marcar as contraccións das preposicións “de” e “con” cos artigos,
así como as elisións vocálicas que se producen polo contacto na cadea
falada entre dúas vocais pertencentes a palabras distintas: d’aquelo,
d’ouro, c’os, entr’os, ll’habemos, m’alumou. Neste último caso recuperamos
a vogal elidida, guiándonos sempre da forma máis empregada
polo autor.
.
77