Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
2.2.2. Modalización narrativa.
Con respecto á modalización narrativa dos relatos, a predominante
é a omnisciencia autorial en terceira persoa, que lle cede a voz
ao autor implícito, instancia representada polas formas verbais en primeira
persoa, que se refiren ao lector implícito, ou polo uso doutras
marcas, como por exemplo: “o noso personaxe”, “éravos pois o caso”,
“Xan do Couto tiña sona de lampantín e zaramalleiro, e abofé que vos
era merecente dela”, “O noso zapateiro”, “O meu nunca ben gabado
amigo e ilustrado funcionario público, Texada”, “meus quiridos lectores”,
“tereivos dito”, “o vello do noso conto”. Responden a esta modalidade
narrativa os seguintes contos: “Os dous avogados”, “Pola
patria”, “A Nogueira”, “O mellor amante”, “O primeiro sangue”, “A
crus”, “A honradés”, “¡Protestante!”, “Boa meiciña”, “Unha regueifa”,
“O escarmento”. “¡Bótelle terra!”, “Boa resposta”, “Rectificación”,
“Os tres soldados”, “O carneiro”, “Leopoldiño...”, “¡Boa proteición!”,
“O aforrón”, “Entre compañeiros”, “O francés”, “O xiro do
sancristán”, “¿Caeu algún burro”, “Lóxica”, “Con polaina e media”,
“A mareira” e “Lenda de Brigo”.
A presenza exclusiva da primeira persoa narrativa, ben como
narrador-protagonista ou ben como narrador-testemuña, está presente
naqueles relatos nos que Lugrís recrea certos acontecementos biográficos
ou históricos, nos máis intimistas e líricos ou ben naqueloutros nos
que persegue unha maior verosimilitude; é o caso dos que citamos a
seguir: “Os primeiros versos”, “Solidaridade”, “Unha cantiga de Chané”,
“O vimbio e mailo pino”, “O primeiro é a mantenza”, “Tiña
razón”, “A labor do poeta”, “¡Lamáchegas!”, “O parecer”, “Enxebres”,
“Axúdate”, “A Covadanca” e “A mitá en cartos”. Nestes contos, merece
especial atención a presencia do autor implícito representado na
figura do propio Asieumedre. Temos noticias del en: “Unha cantiga de
Chané” ao se referir un dos protagonistas a “meu querido Asieumedre”;
en “A illa milagreira” mediante a alusión “Pero aínda non arremata
aquí o conto, señor Asieumedre”; en “Tiña razón”, cando aínda Asieumedre
estaba na etapa infantil “Neniño Asieumedre —xa daquela me
nomeaban así—”; en “Enxebres” no que un dos interlocutores do diálogo
é “meu quirido Asieumedre”. Mesmo asistimos a unha caracterización
deste narrador en “O segredo”, na que se di o seguinte:
58