Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
Por outra banda, en dous dos relatos, “Ir por lan” e “La ofrenda
o los folletos verdes de Don Pepiño”, que incluímos nesta edición
porque foi o propio Lugrís quen os incluíu nos Contos de Asieumedre,
a adscrición xenérica preséntase, cando menos, difusa; teñen a
estrutura propia das pezas teatrais con intervencións alternadas de
cada un dos personaxes co nome en maiúsculas á marxe, con acoutacións
entre parénteses, que cumpren a función do narrador, e mesmo
un deles recibe o cualificativo de “Sainete rápido”. As nosas
dúbidas ao respecto acentúanse se temos en conta que Francisco
Pillado Mayor 106 e Henrique Rabunhal Corgo 107 inclúen ámbolos
dous textos entre a produción dramática do autor de Sada. Ademais
destes, hai outros relatos que se desenvolven por medio de diálogos
e a función do narrador redúcese a introducir as intervencións dun
ou doutro personaxe con verba dicendi, é o caso de “O mellor amante”
e “O segredo”.
O antetítulo co que se publicaron boa parte dos contos, “A carón
do lar”, é unha mostra das débedas que ten a narrativa breve de Lugrís
coa tradición oral e alude ao espazo típico no que os máis vellos transmitían
de xeración en xeración as historias e, ao mesmo tempo, a
sabedoría aos máis novos. Son tamén varias as intervencións dos distintos
narradores que inciden nestas débedas coa tradición oral:
“Escoitade o conto, meus filliños”, “Se ten vagar e me quer ouir contareille
unha historia”, “¿Hoxe quedaremos sin o conto a que vosté nos
ten afeitos tódalas noites”, “¿Conocede-la vila de Sada”, “Abonde
con decirvos”, “ou mellor dito”.
Coa intención de ofrecer unha visión de conxunto sobre a
publicación deste corpus de textos incluímos a seguir unha táboa
na que informamos dos títulos recollidos en cada edición, así
como daqueles publicados anteriormente en prensa ou os que só
viron a luz en xornais e revistas.
55