Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
transcendentais. Hai un espazo común para os tres momentos climáticos,
os penedos de Corbeiroa. É neste lugar onde Xuana finxe tirar o
recén nado Manuel ao mar, por imposición de Mingos; onde pelexan
Manuel e Alixandre polos amores de Rosa; e tamén onde se suicida
Mingos, despois de exclamar: “¡Dios! ¡Perdón! Aquí comenzaron os
meus crimes, aquí finarán tamén”, conseguindo así configurar unha
estrutura pechada para a novela. Corbeiroa, por outra banda, aboia
constantemente nos pensamentos de Mingos; cando conversa con
Marica despois de lle tentar impor a Rosa a relación con Alixandre,
expresa o narrador o seguinte:
O señor Mingos comenzou a tembrar lixeiramente:
abreu a ventana e púxose a contemprar o hourizonte. Entre a
brétema que envolvía os ribazos de Corbeiroa acababa de ver o
penedo que xa conocemos, aquel penedo donde mandou afogar
o froito dos seus amores con Marica.
Cerrou de novo a ventana e deixouse caer nunha silla
acochando a cara coas maus, preso dos máis feros remordimentos.
Aquel penedo acusaba mudamente un pasado crime, e decíalle a
súa concencia estas palabras “Acórdate, miserabre, acórdate”.
Cando no capítulo IX Mingos felicita ao seu sobriño pola pelexa
con Manuel, reaparece de novo o penedo:
— ¡Será posibre! excramou con fala de agonizante,
— ¡O mesmo sitio!. ¡Meu fillo!...
— ¡Ese Manuel vai ser a miña morte. ¡Sempre
ese penedo!
Aquel penedo era o terco xués que acusaba os seus
crimes pasados.
2.1.3. Os personaxes.
O penedo do crime contén un reducido número de personaxes
que carecen da suficiente entidade como para seren tratados en detalle
e nos que Lugrís profundizou moi pouco psicoloxicamente. Os
tres primeiros que aparecen na acción son Marica, Xuana e Mingos,
47