Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
pairo, comenzaron unha longa conversa, en que se contaron tódolos
aldraxes de que eran obxeto polas acucias do Larato, que era quen
xuntaba, encirrando como a cans, a tódolos nenos mal criados, contra
dos tres xorobados.
—Fai tempo —dixo solenemente Pedro o escolante,— que eu
tiña deseios de vos falar desto, coa fin de nos poñer dacordo para castigar
no Larato tódalas xudiadas que sofrimos. Como nesta vila, por
ser pequena, non hai policía, e as autoridades non teñen idea da súa
misión, nós estamos á mercede dos mal criados, dos faltos de corazón,
dos malos cristiáns que en vez de piedade e compasión solo teñen
aldraxes pra os leixados da fortuna. A nosa defensa e redención está
en nós mismos. Un xorobado, por si só, val pouco; dous, postos de
espalda un para o outro, gardan a súa imperfeición e dan cara a un
home; e tres, coma nós, podemos dar conta do Larato, e facer, deste
xeito, un xusto escarmento que deixe lembranza por moito tempo.
E postos dacordo, apostáronse unha noite na ponte, preto da casa
onde tunaba o Larato. Este saeu, e ao ver aos tres xorobados fixo deles
bulra, dicíndolles:
—Seique agardades polo trasno. Vaia, ho, que mesmo parecedes
os cabezudos de Betanzos ollando por un vidro de disimulación.
—Agarda un pouco, Laratiño; e xa verás como che van saír
xorobetas na testa, que mesmo te has de lamber de gusto.
E os tres eivados, cada un con seu pau de toxo, moi xeitosiños,
caeron sobre do Larato e mallaron nel hasta que o deixaron
esmendrellado.
Desde entón os tres xorobados paseaban polas rúas de Sada,
pamperamente, ollando a tódolos badulaques que dinantes os aldraxaran,
con certo aquel de superioridade, ben demostrado no lombo
do Larato.
¡O milagre foi feito polo sentimento de solidaridade!
270