Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
Nelas viñan os calls da tribu de Breogán, os fillos do mar, dende
as terras da Atlántida, onde eisistía a podente e xa adiantada cidade
de Tartesiábriga.
Acodastáronse na baixa costa de Adormideiras, primeiro peirao
da nosa civilización, e rubiron ao cume dun outo monte, onde máis
tarde Hércules e Xerión habían de loitar erguendo despois un moimento
en lembranza do feito.
As druidesas axionlláronse, os bardos entoaron a cantiga da raza.
Brigo, envolto na súa branca túnica de liño, coa segur de ouro, acadou
mórdago e loureiro, que regou coa auga lustral que xacía nas covancas
dos espidos penedos. O primeiro lubre da Terra Nai quedou estabrecido,
e nas laxes de Hermes puxeron a sagra inscripción, hoxe chamada
rupestre.
Entón Brigo falou así:
—Sombra sin nome que deche principio á vida, que moves as
augas do longo mar e pendurache as estrelas nos ceos inmortaes, gracias
che sean donadas polos fillos de Breogán, por nos deixares facer
nosa esta ridente terra.
E despois de pregar en compaña da tribu, quedou esmorecido
nun fondo soño, e a través das escuras brétemas da noite, ollou as
terras do norte, as do nordeste, bañadas polo mar, as do sur ata a foz
dun grande e fondo río, que viña de terras non conoscidas, todas elas
de costas verdecentes e inzadas de rumorosos pinos.
A druidesa Cambria, feito o rito da adiviñación, falou desta
maneira:
— Brigo, pai e señor dos calls, xa tiveche a visión das terras que
os teus fillos teñen de poboar. Un vello sino tennos dito que este pobo
será, no intre de moitos séculos, aldraxado e perseguido, mais esta
pedra, en que ti pousas a túa cabeza, será o sagro Altar dos grandes
destinos da raza, que, eternamente vencida, será eternamente dominadora
pola súa altísima intelixencia, e pola súa alma forte, unxida en
soidades infindas.
E o primeiro alalá, en sinal de oración pola Nai Terra, rompeu o
silencio daquela morna noite de maio.
268