Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
LENDA DE BRIGO 270
Aínda as terras de Galicia adormían o sono das cousas que acababan
de se faceren, envolta nunha vestimenta marabillosa de piñeiros,
toxos, silvas, fiúnchos e outras vexetacións vernánculas. O balbordo
do mar e os queixumes dos pinos “na costa verdecente” entoaban
a fonda cantiga de gabanzas á doce e ben doada fermosura das
veigas aínda virxes.
Trinta séculos tiña que camiñar a vida ata o nascimento do noso
señor Xesuscristo, cando foi chegada aquela noite de plenilunio no
mes do frorecido maio, que os bardos osiánicos tiñan de louvar e o rei
Milesio consagrar como aurora dos pobos celtas. As augas que cinguen
a penínsua de Hermes 271 (Cruña) tiñan pola banda do poente
ardentías feras, que facían tremar a terra, e polo ourente ondas esmorecedoras,
que mainamente bicaban os acantilados e metíanse nas furnas
en sinal de amoroso aloumiño.
Polo quenlle que separaba a costa firme da baixa illa nomeada
Hesperium 272 , que, pasados algús séculos, asolagaríase deixando
no seu lugar As Xacentes, víronse chegar nove barcas feitas de
coiro e vimbios, como naqueles lonxanos tempos se estilaban.
270
Publicada por primeira vez n’ A Nosa Terra, Ano VIII, nº 202, 1 de xullo de 1924, p. 4,
asinada por Manuel Lugrís Freire. Foi incluída posteriormente nun apéndice do poemario
Ardencias.
271
Deus grego, fillo de Zeus e Maia, a máis nova da Pléiades. Pasaba por ser o deus do
comercio e tamén do roubo, guiaba os camiñantes nos seus traxectos e estaba presente nas
encrucilladas dos camiños en forma de piar de pedra rematado por un busto.
272
Era este un dos nomes co que os gregos denominaban á Península Ibérica, por estar ao
oeste do seu mundo coñecido. Está relacionado con Hépero ou Véspero, o nome do planeta
que aparece ó oeste da posta do sol. Por extensión, aplicouse este nome a todo o occidente
europeo, dende o Adriático.
267