Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
lanchas e as cucas e ben feitiñas minuetas; acenden lume para encascaren
o velame das embarcaciós; nunha verba, a ribeira é, ao mesmo
tempo que un campo comunal de traballo, unha defensa contra das
furias do mar, e sin ela non fora posibre a vida das xentes da mariñeira
vila.
Nin o concello, nin os vellos gremios de mareantes, nin as autoridades
da mariña, tiñan para o areal o menor cuidado e vixilancia. Alí
quedaban as borbas dos peixes, as cascas da encascada, a xebra que
empodrece enchendo o ar de acidumes fedentos, e repuallos de tódalas
orixes e procedenzas, ata que chegou o día en que non era posibre
nin doado utilizar aquel natural campo de traballo.
Mais, foi chegada a época equinocial do inverno. As negras
augas baixan, nun recuamento extraordinario, ata descubriren o
encantilado e as pálidas e moles vexetaciós do fondo.
Os baixos da ría comenzaron a branquear. As ardentías desfanse
con estrondo nos escuros penedos da outra banda, e as gaivotas, en
voo tendido e praneando, cruzan os agros da mariña, como fuxindo
dun gran perigro.
Os vellos e esperimentados mariñeiros anuncian, entón, que a
mareira, a fera e traidora tempestade, estaba acadando as súas forzas
xigantescas. A mala nova corre pola confiada vila, e na ribeira son
varadas as pequenas embarcaciós que estaban máis á man. As xentes
devotas, as mulleres sobre todo, van á capela do milagreiro San Roque
a lle dirixir pregos e a lle ofrecer novenas para que amainen as furnias
do mar, salvando a vila dos perigos de outrora, en que algunhas casas,
a carón do areal, foran derrubadas.
Pero... a mareira sigue o seu camiño, bruante, implacabre,
erguendo as outas ardentías nun estrondo enxordecedor. Semella que
a fin da ridente vila era certa.
As augas baten e brúan na ribeira. Ao tornaren levan consigo
grandes masas de area, traendo despois, en novas acometidas, o lavado
e branco xabre dos fondos da ría.
As xentes, arripiadas por aquel balbordo, siguen rezando na
capela, agardando a proteición do ceo.
260