Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
O PARECER 251
—¿Que lle pasa, compadre Vicente
—¡E que me ha de pasar, Estevo! Estou ollando esta árbore condanada
que ensombriza a miña leira, e non deixa medrar unha boa herba
a seu rente.
—Pois métalle machado...
—¡Ai! Eu ben quixera, pero inda que está na liña dos testes e
ten as raíces no meu terreo, como está na horta do avogado don
Xosé, que ademais é un cacique feito e direito, que Dios confunda,
calquera o derruba.
—E se non pode ser ¿que gana poñéndose maxinativo, compadre
Vicente
—Direille: estou poñendo en orde os meus pensamentos para ver
se atopo xeito de amocar a don Xosé, facendo que esta cerdeira non
dea cereixas noutra anada.
—E sentáronse os dous compadres no pequeno cómaro, picaron
tabaco, liaron dous cigarros, e fumaron...
—Compadre Estevo, ¿cando pensa ir á Cruña
—Mañán, Dios diante; o piquer é que non chova.
—E se vai ¿querme facer un favor
—Farei, si, señor.
—Pois vai vosté a ver o avogado don Xosé, e fágalle unha consulta
pidíndolle o parecer por escrito. A consulta ten de ser sobre un
caso do mesmo xeito que este da cerdeira. Teña coidado de que don
Xosé non se decate que tratamos de xiringalo.
251
Publicado n’ A Nosa Terra, nº 36, 30 de abril de 1908, p. 5.
243