Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
vivas entusiastas que salían do máis agachado das almas, enxordecían
o aire.
Namentras durou a festa Curros Enríquez estivo triste, abatido,
como escismando algo que lle laiaba no seu nobre corazón. Eu coidei
estonces que serían as saudades pola patria, que comenzarían xa a
magoalo. ¿Non será do seu agrado este agasallo pensábamos tódolos
seus ademiradores.
Curros ergueuse, e comenzou a falarnos desta maneira. 248
—“Agradézovos moito estas atenciós, que máis que a un poeta,
adicades, ben o sei, á patria gallega. Esta Sociedade que leva o
nome do meu libro, é unha disgregación do “Centro Gallego”, e eu
quero, eu rógovos que as divisiós non collan raíces entre vós. ¡Non
temos máis que un corazón; no noso ceo solo brila un sol; non
temos máis que unha nai...! eu pídovos con tódalas forzas da miña
alma que vos arreconcheguedes nun solo amor por Galicia, que
tampouco temos máis que unha, e esa é a nai dos gallegos emigrados.
A festa máis agasalladora para min, a que levantará na miña
alma unha lembranza eterna, será a festa da unión de tódolos galegos
da Habana.”
Estonces comprendín ben o por qué da tristura do poeta; daquel
nobre espíritu que naqueles momentos de glorificación esquencérase
da súa persona e tiña posto o pensamento no porvir da súa patria.
Despois escribeu algunhas composiciós, que el mesmo leía en
púbrico, pidindo sempre irmandade entre os gallegos.
E a irmandade chegou a reinar na nosa colonia, e os fillos de
Galicia buscaron agarimo na patriótica e nunca ben gabada sociedade
“Centro Gallego”.
Un verdadeiro milagre parece que os gallegos teñan axuntado
tanto diñeiro como costou a adequisición do “Teatro Nacional”, e
como ten de costar aínda a construcción do novo pazo.
A musa patriótica de Curros foi a boa fada, que con fíos invisibres
de ouro, xuntou fortemente nun solo sentimento tódolos corazós,
248
Histórico. (Nota do autor nos medios onde foi publicado este relato).
236