Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
—A min déronme o cargo de pícere sendo un cociñeiro de primeira,
como en ningures tense visto outro.
—¿E quen o di
—Dígoo eu.
—Pois mira, meu Leopoldiño, diralo ti, pero que xuncras me
leve se o que tes cociñado chega á categoría de larpeirada. Unha
ves fixeche un prato do país, e por falta de venda, podreceuche
na despensa.
—Eu non podo ademitir, ¡recontra!, o ser pícere. O meu decoro
non o permite. Ademais ¿que me dades de xornal
—E que che habemos de dare, meu Leopoldiño. O teu decoro, a
túa limpa crianza...
—¿Si Pois xa vos direi cántas son catro...
E foise Leopoldiño botando charamuscas, tan alritado, que por
primeira vez na súa vida púxose direito e lanzal. Cuasemente que
semellaba unha lumia, con perdón.
Todos os boletís da vila deron conta, no outro día, da dimisión
de Leopoldiño. Leopoldiño era o cociñeiro máis xentil e sabidor da
vila e trinta légoas máis á redonda. Sentíase tan foncho, que para el
Picadillo era un esquelete, un neno da teta. ¡Avo María! ¡que descubrimento
fixo estonces a vila!
E despois, Leopoldiño
Púxose a reflexionar:
—Se catro e catro son oito
Catro e cinco... ¡é un pouco máis!
O noso xentil e sabio, —e aínda poida que doutor— Leopoldiño,
atopou na rúa co mesmo cociñeiro con quen tiña parolado
no pazo.
—Ven acó, meu Leopoldiño, ven acó meu rulo. Ti renunciaches
dicindo que eras cociñeiro.
—Si, señor.
—¿Cociñeiro ti
226