Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
O SEGREDO 237
—Sentádevos, miña boa señora; sentádevos e decídeme qué queredes
de min.
—Fai moito tempo, meu quirido Asieumedre, que tiña ganas de
parolar contigo sobre dalgús disgustos que me están facendo pasar
unhos fillos desleigados que din que me queren moito. Como ti es
home que non tes pelos na lengua, e, a xusgar por algús contiños que
levas imprentados, conoces ben de qué pé ranquean os nosos filólogos
e demais algueireantes, teño para min que me tirarás a dúbida
que me magoa.
—Veña daí, miña boa señora; veña daí, que a deci–las verdades
ninguén ma empata.
—Pois direiche. Algús filliños meus, que viven en terras de lonxe,
véndome aldraxada e coa miña herencia en interdicto, xuntáronse
para faceren unha sociedade de conservación, defensa e recolleita do
meu. Cheos de santo amore, escolleron un fato de irmás que viven nos
patrios eidos, para que deran xeito ao seu nobre pensamento.
—¡Si, xa sei de que falades, e tamén sei onde vades ir a parare!
—Non fixeron mais que comenza–la labor, cando algús individuos,
capadiños de entendimento, e coidando que eran unhos sabios,
deron en aldraxarme en latín, castelán e en gringo.
—Eses fillos vosos son us despeitados. Os que así mesmo se
chaman sabios, non merecen máis que lástima, abofé.
—Tes razón; pero, meu amiguiño, caluniaron, mintiron, inxuriaron
o meu herdeiro maor, de tal xeito e con tal descaro que tivo que
237
Publicado n’ A Nosa Terra, nº 28, 26 de febreiro de 1908, p. 5.
223