Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
O PRIMEIRO É A MANTENZA 231
Que me non leve o diaño se non estamos agora nunhos tempos
nos que mesmo parece que chegou a fin do mundo, ou, polo menos, a
fin do sentido común.
Dinantes, cando os homes pola forza do estómago, que para
algús é unha forza asoballante, servían baixo doutras bandeiras ou ás
ordes de amos odiados, agachaban por propia dinidade o segredo das
suas opiniós. Mais agora xa hai escritores varudos, revolucionarios,
feros, que despois de quentaren o forno pra meter nel a masa allea,
saen, cando un menos se decata, dicindo: “Todo o que vos falei, todo
o que dixen de política, de amistade, de arte, de custiós sociales... todo
foi falar por falar... Eu son un pallaso, un babeco, que escribo porque
me pagan” Quen así pubricamente fala, perdeu o creto; é dino de lástima,
pois nin siquera se dá conta do vergoñosos que son certos estados
do espíritu.
Pero haivos outros que son máis cuquiños, máis avispados.
¡Conocen mellor a agulla de marear, e finxen unha calore, un entusiasmo,
unha algueireira fogaxe na defensa dos ideales servidos ás
derradeiras! Dígovos que esta casta de homiños son capaces de iren ao
ceo e de pasaren por diante do mesmo San Pedro como se foran santiños
feitos e dereitos.
Abonda xa de parola, e comenzarei o conto, que así eu medre,
como ten máis de verdadeiro que de fábula.
Pois señor: había nunha vila, chamada non sei cómo, un sancristán
que era moi listo, e astra aseguraban que sabía facer versos e mais
escritos para os boletís. Este sancristán tiña máis cariño polos santos
231
Publicado n’ A Nosa Terra, nº 10, 12 de outubro de 1907, p. 5.
217