Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
—Como a miña leira é moi grande, hipotecarei nada máis que
a mitá.
—Conforme se a parte que hipoteques sea testando coa horta.
—¿E como non, señor
—Fixeron a escritura de pauto de retro, e Bastián largou co
diñeiro a redimir a Perucho, que volveu aquel mesmo día prá súa casa
máis contento que un cuco.
Iba a cumprir un ano despois desto. A víspera do vencimento da
hipoteca, presentouse Bastián, en compaña de tres viciños seus pra
que lle serviran de testigos, no despacho de don Constante.
—Señor, —decía Bastián,— eu sonlle home perdido. Este ano
caeron enriba de min moitas desgracias. Non collín maínzo ningún,
caeume a feluxe no viño, podrecéronme as patacas no celeiro, e
doume moita perda a venda do gando... ¡Non lle podo pagar; doume
por perdido!
—¿E daquela
—¿Daquela ¡Ai meu señor Constante! Que lle estou empeñadiño
de todo, e non teño modo de saír de apuros máis que hipotecando
a outra mitá.
—Bueno, home, bueno; pra que vexas que te trato ben, e que
non abuso do apuro do próximo, dareiche a mesma cantidá que pola
outra parte.
—¡Vaia todo pola alma dos seus difuntiños!...
Fixeron a escritura, e cando Bastián tiña os cartos na man, dixo:
—Agora, meu señor, quero deshipotecar a outra mitá, que vence
mañán. Aquí ten o diñeiro; e os señores me serán testigos de como
fago a entrega.
—Mira, meu amiguiño, —repondeulle don Constante dándolle
unhos golpiños no hombro— agora queda a miña horta sin compretar,
e poñerei unha ponte, se me deixas, pra pasar á outra banda que agora
me hipotecas. Ti non tiveches necesidade de ir a Santiago para adeprender
leises. Coa retranca que Dios che deu tes dabondo pra xiringar
a calquera letrado, como me xiringache a min, con perdón.
204