Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
O propio Lugrís recoñecía a importancia da Cova Céltica para a súa
formación: “a inesquecente e sagra escola en que se puliron e nidiaron
os meus conocimentos; en que afincaron o meu amor e a miña
decisión en favor da patria dos galegos” 36 . No 1897 foi un dos membros
da comisión que dirixiu a Liga Gallega e redactor, xunto con
Uxío Carré e Salvador Golpe, do Regramento da Sociedade Liga
Gallega na Cruña 37 , asinado nesta cidade o 8 de outubro e presentado
diante do Gobernador Provincial o 8 de novembro dese mesmo ano.
Define este “Regramento” no seu Artículo 1º que:
O ouxeto da Liga Gallega na Cruña, é a defensa dos
intereses moraes, materiaes, políticos, económicos e sociaes
de Galicia.
Uns meses antes comezara Lugrís a colaborar coa Revista Gallega
38 de Galo Salinas Rodríguez, na que continuará con poemas, breves
artigos de opinión, loas ao director e á publicación, e con polémicas
entre a Liga Gallega e Alfredo Brañas ata finais de 1898. O 23 de abril
de 1899 a Liga organizou unha homenaxe aos Mártires de Carral que
contou coa presenza do coronel Ramón Velasco Ibarra, fillo dun dos
fusilados, e na que Lugrís pronunciou un discurso en galego. O noso
autor foi secretario desta organización en 1897 e presidente en 1906,
cando xa se estaba a esvaer aquel proxecto que se iniciara nove anos
antes.
No 1903 iníciase unha nova etapa da súa vida, que se caracteriza
por unha maior estabilidade no traballo e por unha frenética actividade
teatral. Cando falamos de estabilidade laboral estámonos a referir
ao seu ingreso na compañía “Sociedad Anónima Aguas de La
Coruña” 39 , despois dun efémero paso pola Litografía “La Artística”.
Neste traballo, ademais de levar a contabilidade da empresa, tiña que
percorrer a cidade casa por casa para buscar abonados que quixesen
36
Afirmación que recolle Henrique Rabunhal Corgo en “Lugris Freire na cultura galega”,
Agália, nº 22, pp. 196–202.
37
Publicado na Revista Gallega (Semanario de Literatura e intereses regionales), nº
141, Ano III, 21 de novembro de 1897, pp. 1-4.
38
O 25 de xullo de 1897 co relato “O vimbio e mailo pino”
39
Que tiña o local central na rúa Real, no piso superior ao actual Cine París.
19