Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
mandarche quero...”
e a música, como unha invocacion bárdica, levou os nosos pensamentos
á terra lexana. Despois o poeta falaba dos ridentes paisaxes, das
frescas sombras, da lúa lucente dos nosos ceos; e a música de Chané,
dina compañeira da musa do inmortal Curros, cinguindo a idea saudosa
do poeta, entrou nas almas, asoballounas, adormeceunas nese
mundo de recordos, nesa catalepsia do espíritu que vive no pasado e
no porvir, na terra e no eco, nas somas das quenlles sombrisas e no
cume das altas montanas onde o sol esnaquiza as súas vívidas raiolas.
Despois a idea musical, como unha bolboreta que seguira un
dourado fío de lus, parouse nunha frase doída como unha balada de
Chopin, fonda e harmoniosa como unha sonata de Beethoven, dando
comenzo a este rogo:
“Dilles que as súas obrigas
aquí os esperan
e se onde elas non volven
que se condenan...
E agora voa,
pombiña, e que te guíe
Nosa señora.”
¡Que ovación non vista recibeu naquel momento Chané! Curros
Enríquez que estaba nun palco, tivo que saír contra da súa voluntade ó
escenario, a recibi–la aprobación resoante dos gallegos. Abrazáronse
estonces o poeta da palabra e o poeta da música, as dúas manifestaciós
máis puras da alma céltica; e estonces, posto o púbrico de pé, como obedecendo
a un mesmo pensamento enxordeceu os aires cun ¡Viva Galicia!
O meu amigo Cesáreo, pálido, tremante, buligándolle as bágoas
nos ollos tamén apraudeu, tamen deu o patriótico viva.
—Asieumedre, —díxome cando tornábamos para a casa— Chané
e mais Curros foron esta noite os meus redentores. Un sentimento
que me fai moito ben espertaron no máis fondo da miña alma esta
música saudosa e esta meiga fala da terra onde nacín. Si; reconozo
agora que Galicia nin pode nin debe morrer. A libertá, a fraternidá
entre os homes debe comenzar respetando aquelo que é obra da natureza.
Dende hoxe, meu quirido Asieumedre, quero ser máis que teu
189