Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
sinteu un barullo na rúa como si a vila estivera en revoluición. Abreu a
ventana: fóra estaban os colonos rodeados de un fato de criaturas.
—¡Don Visente! ¡don Visente! —berrou un dos labregos— non
tornamos á illa inda que adoezamos coa fame. Agora xa non se trata
de conexos, nin de gatos, nin de cousa semellante. Non hai solimán
que poida remedia–la nosa disgracia. ¿Non repara, don Visente
¡Estamos inzados de fillos! Naquela terra nacen do mesmo xeito que
os sapos cando cai orballo de tronada. ¡Mala sentella coma illa!...
¡Eia! que non tornamos, inda que nos esfolen vivos.
E non volveron mais á illa.
—¡Demontre! —dixen eu de estonces— a cousa era seria.
—Pero aínda non arremata aquí o conto, señor Asieumedre.
Despois desto o goberno puxo un faro en Sálvora. Inaugurouno un
vizcaíno, de setenta e cinco invernos ben cumpridos, que levaba
máis de vinte anos de casado cunha muller que pesaba como catro
amas ben mantidas, con perdón. Aos dez meses de estaren na illa,
pareu a muller...
—¿Neno ou nena
—As dúas cousas, señor, macho e femia coma dous soles. Dendes
daquela as xentes din que en Sálvora hai un demo maliño e criador...
¿Vosté rise Eu teño nove fillos, e a culpa está en que dendes da
miña casa vese a illa. Xa pechei a ventana que da ó mar, pero a miña
dona debe mirar algunhas veces para esa terra milagreira...
159