Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
para o noso contentamento e solaz. A cabeleira de Licia, da cor do
ouro fino, encrenchada como a dunha santiña, os seus ollos azús, a súa
cor branca coma a neve; as súas meixelas que parecen follas de rosa
vermella a medio tinxire... ¿Non che parecen bonitas, non a fan verdadeiramente
feiticeira, non lle dan semellanza coa mesma virxe Eu
digo que me teñen ameigado os seus dicires, a súa melosiña fala, fala
das fadas, que ten nos seus labios a dozura do mel, a música dos ceos,
os esmorecimentos do amor. ¿E cando polo serán entoa o alalalaa
¿Quen pode soñar cántiga máis branda, fonda e sentida Non che
pareza mal, amigo Toribio. Ti estás botado a perder, cando desa
maneira te esquences das condiciós que teñen as nosas quiridas nais,
que levan dentro o santo espíritu de Licia. Eu teño para min que non
é certo de que a queiras, que inda que tivese algún defecto debíache
de ser agradabre, pois o amor é un sol que dá fermosura a todo aquelo
que o corazón agarima querendosamente.
Neste momento Licia cortou unha das frores máis garrida e roxa,
e subíndose a un asentadeiro que había a carón da muralla, guindouna
entre dos dous mozos. Estes quedaron atónetos ó ve–lo lindo rostro
de Licia, ridente coma unha aurora que asomaba por entre das froridas
enredadeiras.
—¿Para quen é esta fror —preguntaron os dous mozos.
—Para ti, meu querido Pauliños; para ti, que me queres tal coma
eu son. Ti serás o meu compañeiro, o amado eterno do meu corazón,
o dono do meu porvir.
149