Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
Detrás da muralla sinteu que parolaban dous mozos. Ollou: eran
Paulos e mais Toribio que estaban sentados no pequeno cómaro da
beira do camiño.
—Paulos, ¿ti seique lle fas o amor a Licia
—Home, eu nada lle dixen aínda en verbe de amor.
—Pero, gustar, gústache.
—Si, gústame, amigo Toribio; e teño para min que ti tamén
bebe–los ventos por ela.
—Non teño por qué negalo. Como Licia non pode partirse en
dúas, propoño que debemos consulta–la súa opinión para ver por
quen se decide. Loitar entre nós, que nos levamos como irmás, non
sería bon.
—Pensas ben, Toribio.
Quedaron calados un momentiño. O corazón de Licia latexaba
fortemente, e púxose a ouzar con máis cobiza.
—Licia é unha moza garrida, xeitosa e modosiña. Na terra non
hai outra como ela, amigo Toribio.
—Modosiña, non digo que non, pero garrida... outras hai máis
que ela, —respondeu Toribio—. Abofé como é unha lástima, dígocho
con franqueza, que non tivera a cabeleira e mailos ollos negros. Caeríanlle
mellor. Estas mulleres como Licia son boas para relembra–las
monecas alemás e para que lles boten copras nas regueifas do señor
Marqués. Tampouco me agrada que fale sempre en gallego, nin lles
encontro gracia ás cántigas que entoa pola mañán, ou cando se pon o
sol. ¡Canto máis bonitas non son aquelas outras cántigas que veñen de
fóra, así como Tenjo dos lunares... El Morronjo, ou as que canta miña
curmán, que está de tecedeira na Cruña, que mesmo asomella que está
un en Cais, en Málaga ou na mesma Triana cuasemente. Polo demais,
reconozo que é xeitosa e modosiña; quéroa moito e non permito a ninguén
que me diga que a quere máis do que eu a quero.
—Non rifaremos por eso, amigo Toribio que despois de todo ela
ha de escoller. Direiche, si, que ti non tes ollos para vere, nin ouvidos,
nin corazón para quere–las obras da feitura máis linda que Dios cría
148