Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
UN ALDRAXE 155
Estevo de Casal era un mozo de pouco conocemento e dun xenio
coma unha malva. Abofé que non se facía memoria de que houbese
tido custión con ninguén.
Un amigo de Estevo, fillo do zoqueiro que se chamaba por mal
nome Cantorto, chegara naqueles días do servicio do rei. No cuartel,
entre doutras cousas de grande utilidade, adeprendera a misturar coa
nosa fala xiros e verbes castellanos que mesmamente daba noxo de oílos.
Unha tarde víronse os dous amigos na taberna de Gorecho, e non
se sabe cómo comenzou a riña; pero o caso foi que andaron a labazada
limpa. O amigo de Estevo saeu esmendrellado de ves.
O cura da freguesía, que tiña moito coidado de que a mocedade
vivira en paz, e pra que a custión non chegara a máis, chamou a Estevo
pra darlle unha reprimenda polo escándalo da taberna.
—Entra, Estevo, entra sin recelo, e séntate aquí, á beira da mesa.
—Moitas gracias, —dixo o mozo sentándose.
—Mandeite chamar para que me espriques qué diaño de mosca
che picou onte, que de tal xeito che fixo perde–lo bon sentido andando
a golpes cun amigo e compañeiro teu.
—Señor cura, xúrolle polo máis sagrado que o aldraxe non foi
para menos.
—Eu xa sei que eres mozo de bon xenio e de moito peso; mais
algunhas veces perde un a razón sin que se decate do porqué 156 .
155
Publicado n’ A Nosa Terra, nº 15, 19 de novembro de 1907, p. 4. Reproducido en todas
as edicións a partir de 1909.
156
“Por qué” no orixinal.
145