Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
facer unha das súas; e non valía que se puxeran nos galiñeiros tarabelos
nin trancas; os conxanados ladrós dábanse unha maña que para
si quixeran algús dos caciques que, pra acabación da nosa pacencia,
siguen vivindo sobre dos nosos labregos.
Tantos raposos había, que xa coidaban que a pedra das agullas
tiña a mala virtú de crialos. O señor Chocos, un vello que aínda creía
na atracción da sirena e no encantamento da Covadanca, xuraba e perxuraba,
que aquel maldito croio tiña a culpa de todo.
—Mala sentella del sielo lo abrase: —dicía o señor Chocos cando
lle faltaba unha galiña;— ese croio vai se–la miña condenación.
Mailo caso era que os raposos aumentaban, e tiñan tal atrevimento,
que xa chegaban a pasearse pola praza da vila diante das mesmas
barbas do tío Andrés de Olaia, camareiro do divino San Roque, e
padriño de Sanamede, a quen o carpinteiro que o fixo púxolle nas
mans unha ristra de chourizos a medio encher.
Un día, Lourenzo da Chaburra un labrego que ben podemos
chamar anfibio porque tamén iba á rapeta, e que lía de corrido os
boletís no adro de Santa María, conferenciou coa valente e honrada
Pepa a Montañesa
—Señora Pepa —díxolle Lourenzo— os raposos ladrós inzan
esta terra e non nos deixan vivire.
—É certo, amigo Lourenzo, é certo. Xa fai tempo que eu me din
conta deso; pero estes viciños non se xuntan para nada, toda a forza se
lles vai pola boca, e os raposos andan pola vila como polo propio
monte, e levan trazas de facérense donos de todo.
—¿E logo ¿darémoslles unha batida
—É tempo perdido; os raposos e mailos conexos cando un pensa
que xa non queda ningún, volven a aparecer coma os sapos cando
cai orballo polo vran.
—¿E que me aconsella que faga pra que os raposos deixen en
paz as miñas galiñas
142