Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
—Eu non lle teño o gusto de conocer a ese señor... nin teño ouvido
del, nin sei a qué familia pertenece. O que lle podo asegurar, sin
medo a trabucarme, é que estou regando o xardín.
—Ben o vexo, meu amigo. Mais, non che pareza mal, Bastián.
Neptuno foi un dios, aló noutros tempos, que coidaba das augas.
—Pois éralle un dios papudo, señor, que agradezo moito ter noticias
del. Pero dígame, e dispense... ¿vosté sabe quen inventou a tinta
—Home... non...
—Pois eso sábello calquera mariñán inda que non teña ido á
escola. A tinta inventouna o calamar.
O Ministro largou un pouco amoscado porque comprendeu que
na resposta e pregunta de Bastián había un fondo de malquerencia.
A estes grandes señores, que queren ter decote asoballado o labrego,
non lles fai gracia de que se permitan tan siquera a libertá dunha resposta
que non sea filla do servilismo.
Máis tarde tornou polo xardín o Ministro.
—Bastián, estouche moi obrigado por terme dito quen foi o
inventor da tinta. Tes fama de home sabido, e hoxe demostráchelo ben,
¡abofé!
—Señor, cada un sabe o que sabe...
—Naturalmente, e veño outra vez, a poñer en proba o teu bon
sentido. Aténdeme pois. Se Dios quixera troca–la túa natureza dándoche
a escoller entre ser burro ou cabalo ¿que escollerías
Bastián quedou maxinativo diante da bulrona e desatenta
pergunta. Puxo ás carreiras en orde os seus pensamentos, e logo
respondeu:
—Eu rogaría a Dios que me fixera burro.
—¡Burro! ¿E por que
—Porque desa maneira podería chegar a ser Ministro.
138