Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
Entramentres, eu deixarei pasa–lo vendaval, baixándome diante
da súa forza asoballante, e despois tornarei de novo a estira–lo meu
corpiño sobre do loureiro, deixando que a bris recendente destes vales
me aloumiñe rendeando as miñas follas xeitosas e sempre verdes.
¡Que pouco vales, ouh pino lanzal e orguloso!
II
—Oínte, vimbio servil, oínte, —comenzou a rosmar polo baixo
aquel pino lanzal— oínte, e xa sei que, según dis ti, a baixeza, o servilismo
desleigado e a debilidade vergonzante, son boas condiciós
para vivir nestes vales azoutados na crúa inverma polas furias do ceo
ou do inferno. Así pensan os que, coma ti, non contan con forzas nin
puxanza para loitar pola vida: así pensan os escravos, os probes de
espíritu, os que para nada sirven.
¡Vimbio,vimbio cativeiro! cando veñan eses feros vendavales de
que me falaches o teu corpo deble pasará pola inominia da humillación;
por eso vivirás. As furias dos elementos perdoan casi sempre ó
que nada val; o vento duro que arrica e derruba o forte carballo, nada
lle fai ó cativeiro fieito
Eu quizais secumba: a morte non é certamente unha vergonza.
Moitas veces é escomenzo doutra vida máis honrada e útil. Mais,
cando chegue para min ese día, as piñas que teño guindadas nas ponlas
caerán sobre do eido, e ceibarán os piñucos que serán xermen de
moitos fillos meus. Onde dinantes había un pino, nacerá un piñeiral
en apreixado coto, que resistirá despois os máis feros e súpetos ventos
de crúa invernía.
Sigue gabándote, vimbio servil, escravo, lixado sempre pola
baba que no teu corpo deixa a lamáchega que vive a carón teu.
134