Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
O VIMBIO E MAILO PINO 141
A SANTIAGO CASARES QUIROGA
—¡Ouh pino lanzal e orguloso! —dicía o vimbio— dende o
cume dese cómaro, soilo e escurripado, estás ollando con desprecio as
silvas, espiñas, fiúnchos e demais herbas cativeiras que medran nestes
ridentes vales.
Tamén a min fasme carantoñas nas noites de luar; e cando o vento
do sul chega a nós, o teu rum–rum, máis que queixume, somella
unha risa bulrona.
Ontes, cando aquel vento forte que arrincaba as frores e follas
dos meus compañeiros e amigos, e facía arrendear as miñas ponlas en
movimentos epiléuticos, as túas picudas follas caeron de punta sobre
de min e firíronme sin piedade.
Non esquencerei o aldraxe ¡ouh pino lanzal e orguloso! Por mui
fachendoso que te poñas morrerás escura e doidamente. Eu dígoche en
verdade: a túa mesma fortaleza será a causa desa morte.
Cando veñan os vendavales do inverno, eses ventos que fan tembrar
a natureza toda, heite de ver estonces ¡ouh pino lanzal! Bruarás
coma un condanado, coma un lobo doente; queixaraste pidindo piedade;
e despois dunha loita inútil, virás ó chan, tronzado pola mitá,
rachado; dino castigo ó teu desleigamiento, orgulo e xentileza.
141
En libro foi reproducido por primeira vez na edición de 1909. Anteriormente fora publicado
en prensa na Revista Gallega, nº 124, 25 de xullo de 1897, p. 3; en El Eco de Galicia
da Habana, nº 792, 28 de agosto de 1897, pp. 3–4; e en El Eco de Galicia de Buenos
Aires en 1898. Nestas reproducións aparece dedicado a Eduardo Pondal e asinado por M.
Lugrís Freire. N’ A Nosa Terra, nº 17, 4 de decembro de 1907, p. 5, aparece por primeira
vez dedicado a Santiago Casares Quiroga, asinado por Asieumedre e publicado baixo o
antetítulo “A carón do lar”.
133